Η Σόλνα, όπως αναφέρεται και στη Wikipedia, είναι πόλη και δήμος της Σουηδίας. Ανήκει στην περιφέρεια της πρωτεύουσας Στοκχόλμης και διαθέτει πληθυσμό 59.098 κατοίκων. Η Σόλνα, ως περιφέρεια της Στοκχόλμης, διεκδικούσε με την πρωτεύουσα της Σουηδίας τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Με μια μεγάλη αθλητική παράδοση, η Σόλνα διαθέτει στους κόλπους της έναν από τους μεγαλύτερους αθλητικούς συνδέσμους της χώρας, όπως επίσης και το μεγαλύτερο στάδιο ποδοσφαίρου της χώρας. Με μεγάλα πάρκα και μετρό, θα μπορούσε να είναι σίγουρη ότι αποτελεί ανταγωνιστική πρόταση στη διεκδίκηση των Αγώνων του 2004.
Ανταπόκριση από τη Σουηδία
Την περασμένη εβδομάδα, οι «Ανταποκριτές» της ΝΕΤ αφιέρωσαν μέρος της εκπομπής τους σε αυτήν τη μικρή περιφέρεια. Στο οδοιπορικό τους συνάντησαν κατοίκους και μίλησαν μαζί τους για την ποιότητα της ζωής στα σουηδικά προάστια. Η Σουηδία, μια χώρα ταγός στην πράσινη ανάπτυξη και στην αρχιτεκτονική των πόλεων, είχε να αντιμετωπίσει εν όψει διεκδίκησης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 το πρόβλημα της Σόλνα. Λίγο πιο έξω από τη Στοκχόλμη, η μικρή αυτή πόλη, σε αντίθεση με τη σουηδική παράδοση, δεχόταν λύματα και απόβλητα, που μόλυναν τα νερά που πέρναγαν υπογείως. Τα πάρκα της ήταν εγκαταλελειμμένα και οι συνθήκες διαβίωσης δεν ήταν και οι ιδανικότερες. Εξ αφορμής της διεκδίκησης των Αγώνων, η Σόλνα αποφάσισε να χαράξει μια νέα πορεία. Καθαρισμός των υδάτων, εξοικονόμηση ενέργειας, πράσινα σπίτια που εκμεταλλεύονται το φυσικό φως, θέρμανση με τη μέθοδο της καύσης των απορριμμάτων, συντήρηση των πάρκων, ποδηλατόδρομοι κ.ο.κ. Πέντε χρόνια μετά, η ιστορία έχει γραφτεί. Η Στοκχόλμη δεν πήρε τους Αγώνες του 2004, αλλά η Σόλνα διεκδίκησε και κέρδισε μια σπουδαία ευκαιρία. Να αναβαθμίσει την περιφέρειά της, να εκμεταλλευτεί τις φυσικές πηγές ενέργειας, να προστατεύσει το περιβάλλον και να δημιουργήσει τις πράσινες συνθήκες υγιούς διαβίωσης για τους κατοίκους και τους επισκέπτες της.
Και το όνειρο έσβησε
Σε μια παράλληλη αφήγηση, εάν στο όνομα Σόλνα βάζαμε τη λέξη Αθήνα και σε κάθε της δράση και εκπόνηση έργου βάζαμε τη λέξη δεν, τότε θα είχαμε πλήρη εικόνα γι’ αυτό που δεν πετύχαμε. Διεκδικήσαμε άνισα τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, με πλήρη επίγνωση ότι δεν αντέχαμε οικονομικά να τους φέρουμε εις πέρας. Συσπειρωθήκαμε όλοι κάτω από μια ιδέα που αφορούσε πιο πολύ τα ιδανικά παρά την πραγματικότητα. Μας δόθηκε τελικά η δυνατότητα να τους υλοποιήσουμε, αλλά χρονοτριβήσαμε όσο δεν παίρνει στην αποπεράτωση των απαραίτητων έργων υποδομής. Χάσαμε χρήματα που θα μας φαίνονταν σήμερα χρήσιμα στην οικονομική κρίση που περνάμε, αλλά παρ’ όλα αυτά είχαμε το σθένος να πανηγυρίσουμε για τις ψευδαισθήσεις που καλλιεργούσαμε στον εαυτό μας. Ψευδαισθήσεις που τρέφαμε για το επίπεδο της χώρας και για το επίπεδο του ελληνικού αθλητισμού. Και ενώ ζήσαμε το όνειρο, στο τέλος αφήσαμε ανεκμετάλλευτη κάθε ευκαιρία να συντηρήσουμε ό,τι φτιάξαμε, να επενδύσουμε στη νέα μας όψη, να ταξιδέψουμε στη συνείδηση του κόσμου για τη συνέχιση της παράδοσης που δειλά-δειλά αναδεικνύαμε. Πέντε χρόνια μετά, οι «Ανταποκριτές» από την Αθήνα δεν θα είχαν κανένα λόγο να μας προβάλλουν στη σουηδική τηλεόραση. Ή, μάλλον, θα είχαν, για να αποδείξουν το σύνδρομο του Έλληνα, που απομακρύνεται από κάθε προσπάθεια μόλις σβήσουν τα φώτα που τον λούζουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου