Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Η συναισθηματική τροφή της σύγχρονης ελληνικής οικογένειας


Αγαπημένο μου ημερολόγιο, τι κρύβει η κουζίνα της σύγχρονης Ελληνίδας;

22.11.09 ΚΥΡΙΑΚΗ

Πρεμιέρα έκανε την Παρασκευή το βράδυ το «Τρίτο στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή στο Εθνικό Θέατρο. Για 4 ώρες οι θεατές, καθηλωμένοι στις θέσεις τους, παρακολουθούσαν το ψυχικό και συναισθηματικό σύμπαν δύο ελληνικών οικογενειών από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα μέχρι τα μέσα του. Πάνω στον καμβά του έργου του ο Ταχτσής ζωγράφισε με λεπτομέρεια και χωρίς καμία διάθεση ωραιοποίησης πρόσωπα και καταστάσεις της διπλανής πόρτας. Της δικής μας, δηλαδή, γιατί για το συγγραφέα τα πρόσωπα και τα γεγονότα με μικρές παραλλαγές ήταν αυτά που έκλεινε η δική του πόρτα, ήταν η ίδια του η ζωή. Η παράσταση των Φασουλή και Νιάρχου -που προορίζεται να είναι η καλύτερη της φετινής χρονιάς, εάν δεν λειτουργήσει απαγορευτικά η μεγάλη της διάρκεια- αναδεικνύει τη μεταδοτική ασθένεια του κόλπου της οικογένειας. Δύο εκκεντρικών και τραβηγμένων οικογενειών, στοιχεία των οποίων όλοι αναγνωρίζουμε εάν θυμηθούμε τους παππούδες και εάν τολμήσουμε να τους συγκρίνουμε με τους γονείς και τους εαυτούς μας. Από τι υλικά διαμορφώνεται η οικογένεια; Τι εκλύεται στους κόλπους της επιφανειακά αδιατάρακτης συγγένειας του αίματος και πώς μεταλλάσσεται ο οργανισμός της αρχικής επιθυμίας για ένωση και αναπαραγωγή της ζωής σε ένα έκτρωμα αποσταθεροποίησης της κοινωνίας; Πού κρύβεται τόση επιθετικότητα, σταθερά εναλλασσόμενη με βαθιά αγάπη κάτω από το άγρυπνο μάτι της προετοιμασίας ενός μεσημεριανού φαγητού;

Τι μας λέει ο Ταχτσής βάζοντας δύο γυναίκες, την Εκάβη και τη Νίνα, να αφηγούνται την προσωπική τους ιστορία, των συζύγων, των παιδιών και των υπόλοιπων μελών; Ότι τα μάτια, τα αυτιά, τα σπλάχνα, αλλά και τα νεφρά του οικογενειακού οργανισμού ανήκουν στη γυναίκα. Στη γυναίκα, που επιτελεί πλείστες λειτουργίες και υιοθετεί ποικίλους ρόλους. Μητέρα, κόρη, ερωμένη, σύζυγος, αδερφή, γιαγιά είναι μόνο μερικές από τις ιδιότητες μιας γυναίκας μέσα στην οικογένεια. Η μητρότητα, όμως, ως συμβολική και πραγματική έννοια είναι η πιο σημαντική. Η έχουσα δηλαδή την ευθύνη παρασκευής της τροφής, επιλογής των καλύτερων και πιο υγιεινών υλικών για να μπουν στο τραπέζι. Τι γίνεται όμως με τα ψυχικά υλικά; Πώς επηρεάζουν την κουζίνα της;

Η μητρότητα από δώρο, προσφορά και αυταπάρνηση μπορεί να μετατραπεί σε θάλαμο αερίων, που δηλητηριάζει αργά και διαχρονικά τα μέλη της. Διότι η γυναίκα είναι αυτή που διαμορφώνει την ατμόσφαιρα στο σπίτι. Που βάζει τους άρρητους κανόνες, που επενδύει συναισθηματικά τις σιωπές, που τρέφει και ανατρέφει. Το ζήτημα, όμως, είναι με τι υλικά στρώνει το οικογενειακό της τραπέζι. Τι σερβίρει για τροφή και τι κρατά κλεισμένο στο ντουλάπι της. Πώς μεταχειρίζεται τα μαχαίρια της και ποιον προορίζει για στύψιμο. Σε τι δόσεις μπαίνουν στην κατσαρόλα τα πικρά με τα γλυκά και πόσα καρυκεύματα αντέχει το στομάχι. Το «Τρίτο στεφάνι» είναι επίκαιρο σήμερα όσο ποτέ. Σε μια εποχή όπου η μαγειρική έχει γίνει lifestyle, ανακαλύπτει τροφές, δημιουργεί συνταγές και πρότυπα γυναικών, η παράσταση ενός συγγραφέα, διαλυμένου από μάνα και γιαγιά, αναδεικνύει τη σημασία της ψυχικής τροφής. Η οποία, όπως και κάθε μαγειρική συνταγή που προορίζεται για αγαπημένους, δεν κρίνεται πάντα από τα ευφάνταστα και σπάνια υλικά της, αλλά από την ισορροπία στις δόσεις και το άρωμα, καθώς και τη γεύση που αφήνει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου