Τηλεοπτική «απομάγευση»

Δεν υπάρχει πιο ιερό πράγμα από την ένωση δύο ανθρώπων. Η ερωτική συνάντηση του ανθρώπου με το ταίρι του περνάει από δαιδαλώδεις, μυστικές και ανεξήγητες διαδρομές της ψυχής και του σώματος. Η επιλογή φαντάζει μερικές φορές ανεξήγητη, ανεξιχνίαστη, καμωμένη από τα υλικά της πρώτης μυρωδιάς, της αφής και της γεύσης. Όταν ο ένας συναντήσει τον άλλον, αφήνεται σε ένα παιχνίδι μοίρας με αβέβαιη εξέλιξη. Ό,τι ξεκινάει στο ημίφως σπάνια διατηρείται με την ίδια ένταση όταν εκτίθεται στο εκτυφλωτικό φως. Γι’ αυτό και η ίδια η πράξη του γάμου πολλές φορές διαλύει τη μαγεία του ζευγαριού. Η έκθεση των δύο απέναντι στην κοινωνία τοποθετεί ρόλους-καλούπια, που με πολύ κόπο και προσπάθεια κρατιούνται ευάερα και χαλαρά, τέτοια που να επιτρέπουν τη ρυθμική αναπνοή και τη διάχυση της ενέργειας. Πολλώ δε μάλλον όταν επιλέγεις να κάνεις το γάμο σου όχι μόνο ενώπιον Θεού και ανθρώπων αλλά και ενώπιον της σκληρής και αδιαπραγμάτευτης συλλογικής μνήμης της κάμερας.

Γάμος-εμπόριο

Είναι χαρακτηριστικό των τελευταίων ημερών, αλλά όχι καινούργιο για την τηλεοπτική πραγματικότητα, η επιθυμία των τηλεοπτικών αστέρων να παντρεύονται μπροστά στις κάμερες, να μιλούν με άνεση και ευκολία για το έτερόν τους ήμισυ, να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται, να μοιράζονται με το γνωστό-άγνωστο κοινό τους τις προσωπικές τους στιγμές. Η ιερότητα της ένωσης ξεφεύγει από τα στενά όρια ενός σπιτιού και μεταλλάσσεται σε εμπορικό προϊόν, ευπώλητο σαν ζεστό ψωμάκι. Οι αστέρες-μονοπρόσωπες ΕΠΕ παίζουν ακόμα και στην πιο προσωπική τους στιγμή το ρόλο που αγάπησε σε αυτούς το κοινό τους, μεταφέροντας το μεσημεριανό τους συνήθειο να μιλούν με ευκολία για τις ζωές των άλλων στην αφήγηση της δικής τους ιστορίας, ιδωμένης πάλι, όμως, με τη ματιά του τρίτου. Ο έρωτας, η σχέση, η ένωση, η οικογένεια δεν είναι κάτι που τους ανήκει. Τοποθετείται ιεραρχικά στην υψηλότερη θέση της πυραμίδας με όρους τηλεθέασης, με όρους αγοράς. Το ιερό καταλύεται, εξανεμίζεται όταν το εμπόριο κάνει την εμφάνισή του. Άρα δεν υφίσταται και η σχέση.

Τα ιερά και τα όσια

Με την ίδια αναισχυντία που όλοι αυτοί επικαλούνται τον Θεό, με την ίδια κακογουστιά τοποθετούν τις κάμερες στο ναό του, προκειμένου να μοιραστούν με όλους -ποιους άραγε;- τη σημαντικότερη στιγμή τους. Τα φορέματα, τα νυφικά, το τρακ, οι λιμουζίνες και οι κακόμοιροι γονείς που παρακολουθούν την άνοδο των παιδιών τους στη σκακιέρα της ανάλωσης μοιάζουν παράταιρα μπροστά στη βαθύτερη -τάχα μου- επιθυμία τους να ενωθούν. Όπως παράταιρο μοιάζει να κλείνει το νεόνυμφο τηλεοπτικό ζευγάρι συμβόλαιο με μεγάλο κανάλι για να πουλήσει το «φρέσκο» γάμο του από την καινούργια σεζόν στη μικρή οθόνη. Τα ιερά, οι ευλογίες, τα τάματα, ο έρωτας και όλα αυτά τα μυστικά που ζουν στην ψυχή του ανθρώπου μόλις σβήσουν τα φώτα σε αυτή την περίπτωση έχουν προ πολλού θυσιαστεί στο βωμό των αριθμών. Όπως θυσιάζονται και τα ιστορικά «ιερά» -μνημεία ενός ενδοξότερου παρελθόντος, θωρηκτά, ακροπόλεις και άλλα- στην υπηρεσία της τηλεοπτικής «απομάγευσης»· η οποία, όμως, δεν συντελείται μόνο από αυτούς που ορίζουν τη ζωή τους με όρους τηλεθέασης. Εξυπηρετείται, ευνοείται και χαίρει εκτίμησης από ένα μεγάλο μέρος των ελίτ, των θεσμών, της πολιτικής Αρχής και των παραδοσιακών τζακιών. Διότι το δηλητήριο της έκθεσης έχει μπει βαθιά στο μεδούλι των ανθρώπων, σε τέτοιο βαθμό, που μόλις ανάψει το φως της κάμερας σκουπίζουν όλοι, σεμνοί και άσεμνοι, τα σάλια τους, για να βγουν πάντα χαμογελαστοί.