«Απάτησέ με αν μπορείς»

Με αυτό τον τίτλο η γαλλική τηλεόραση δημιούργησε ένα νέο είδος ριάλιτι παιχνιδιού, στο οποίο συμμετέχουν ζευγάρια που δοκιμάζουν μεταξύ τους όλων των ειδών τους συνδυασμούς. Κατά τη διάρκεια των 16 ημερών του παιχνιδιού παίρνουν μέρος δέκα ζευγάρια. Κάθε παίκτης οφείλει να κρύψει την ταυτότητα του συντρόφου, ενώ καλείται να επιδοθεί σε άγριο φλερτ με τους υπόλοιπους. Το φλερτ περιλαμβάνει κάθε είδους παιχνίδια για δύο, όπως μασάζ, στριπτίζ και «προσωπικές στιγμές» σε τζακούζι. Στόχος του παιχνιδιού είναι ο κάθε παίκτης μέσα από τη διαδικασία του φλερτ να μπορέσει να αποσπάσει την πραγματική ταυτότητα του συντρόφου του άλλου, ενώ ο πιο εχέμυθος κερδίζει στο τέλος 39.000 ευρώ.

Το απρόβλεπτο της ύπαρξης

Μόλις τέλειωσε η βιντεοσκόπηση του πρώτου κύκλου επεισοδίων, ένας από τους παίκτες, που στο μεταξύ είχε χωρίσει από το σύντροφό του μέσα στο παιχνίδι, αυτοκτόνησε. Η είδηση κηλίδωσε τη μοίρα του παιχνιδιού, οι παραγωγοί του οποίου ανέστειλαν την προγραμματισμένη μετάδοσή του. Χωρίς να είναι απαραίτητο ότι αισθάνθηκαν υπεύθυνοι για την αυτοκτονία, οι ιθύνοντες δήλωσαν ότι είχαν λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να μη θιγεί η αξιοπρέπεια κανενός, οι συμμετέχοντες να είναι ενήλικοι και να έχουν σώας τας φρένας. Χα, η έννοια των φρένων ως νου χωράει μεγάλη συζήτηση. Η τηλεόραση, όχι μόνο στη Γαλλία, τη Γερμανία, την Αμερική, αλλά και στην Ελλάδα, έχοντας περάσει στο στάδιο της ανθρωποφαγίας με πλείστους τρόπους, δεν ιδρώνει από τέτοιου είδους μεμονωμένες... παράπλευρες απώλειες. Σε κάθε πόλεμο, άλλωστε, όπως είναι και στη μάχη της τηλεθέασης και των χρημάτων που επενδύονται σ’ αυτήν, υπάρχουν πάντα θύματα, όχι μόνο στην πρώτη γραμμή αλλά και στους άμαχους πληθυσμούς. Αυτό πλέον γίνεται εμφανέστερο σε καιρούς οικονομικής ένδειας, όπως θα είναι και η επόμενη τηλεοπτική σεζόν.

Η πίστη, μια λέξη τηλεοπτικά άγνωστη

«Πιστεύω, εμπιστεύομαι, πιστώνω χρόνο» είναι μερικές από τις λέξεις που δοκιμάζονται σκληρά όχι μόνο στο επίπεδο των προσωπικών σχέσεων αλλά και στις επαγγελματικές συνεργασίες. Η έννοια της πίστης σε μια σχέση προϋποθέτει την αφοσίωση, την εμπιστοσύνη, την αναζήτηση ενός υπαρξιακού και ουσιαστικού νοήματος στη μακροχρόνια επένδυση. Αφοσιώνομαι σε ένα σύντροφο, σε ένα συνεργάτη, σε έναν εργοδότη, σε ένα βοηθό σημαίνει ότι εκτιμώ την ένωση, αντιλαμβάνομαι την ανάγκη της συμπόρευσης, έχω τη δυνατότητα να δω το αποτέλεσμα ως όλον και αναγνωρίζω τις ικανότητες του άλλου ως φορέα αλλαγής και εμπλουτισμού. Το εγώ δεν είναι ποτέ ίδιο όταν γίνεται εμείς. Και αυτό το εμείς, που μεταμορφώνει τη μοναχικότητα σε ταξίδι, βιώνεται με πλείστους τρόπους στην καθημερινότητα, από τις πιο μεγάλες σχέσεις μέχρι τις πιο σύντομες. Αυτό, όμως, έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο.

Οτιδήποτε άλλο έχει ως επίκεντρο το χρήμα, την εικονική πραγματικότητα, τους κατασκευασμένους αριθμούς. Δυστυχώς, όχι μόνο στον εργασιακό χώρο της τηλεόρασης, το σκληρό, ανταγωνιστικό, αναλώσιμο, σκουπιδοφάγο ανθρώπινων ιδιαιτεροτήτων και υπερφίαλων αξιών, αλλά και σε όλους τους χώρους των ΜΜΕ και εν γένει στις εταιρείες και στους οργανισμούς, η έννοια της πίστης καταρρέει. Σε καιρούς οικονομικής κρίσης η απόλυση βιώνεται σαν προδοσία. Η επένδυση κρίνεται παρωχημένη σε καιρούς ρευστότητας και πρωτοφανούς αγριότητας. Οι κανόνες μένουν κενοί νοήματος και ισχύος και μια άναρχη δύναμη καίει τα καλά στοιχεία του επαγγελματικού στίβου εις βάρος των κηφήνων, των παράσιτων και των τρωκτικών. Ο νεαρός που αυτοκτόνησε παίρνοντας μέρος σε ένα παιχνίδι με ανοιχτούς κανόνες συναισθηματικής και σωματικής ανταλλαγής είναι η περιγραφή του μεταιχμιακού σύγχρονου ανθρώπου. Ποτισμένος με την ανάγκη της εξέλιξης -προς ποια μεριά;-, αδυνατεί να τοποθετηθεί πάνω στην τρέλα των ημερών, συμμετέχοντας στο πάρτι της ασυδοσίας με μισή καρδιά. Τεστάροντας τις αντοχές του, ανοίγεται σε οποιαδήποτε πρόκληση, βαθαίνοντας το ρήγμα της ανυπαρξίας του. Και όταν θα πέσει στο κενό, θα γίνεται λόγος για... παράπλευρη απώλεια, όταν θα στέκεται όρθιος, με κάθε τίμημα, τότε θα είναι ανυπολόγιστο το εσωτερικό κενό.