Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Ο δρόμος προς την κόλαση


Αγαπημένο μου ημερολόγιο, η σύγχρονη Ελλάδα είναι σαν το δρόμο που οδηγεί στην κόλαση. Ξεκινάει με τις καλύτερες προθέσεις και καταλήγει πλέον μετά από άπειρες στρεβλώσεις στην πυρά.


25.6.10 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Μετά τη λήξη των απεργιακών κινητοποιήσεων στην Αττικό Μετρό και το κείμενο που δημοσιεύτηκε ενάντια σε αυτές την προηγούμενη εβδομάδα, φίλος, αναγνώστης της στήλης, είχε την καλή διάθεση να μου στείλει ολόκληρη την έκθεση ελέγχου που διεξήχθη από το γενικό επιθεωρητή της Δημόσιας Διοίκησης τον περασμένο Φεβρουάριο για τη μονιμότητα των προσλήψεων του προσωπικού στην ΑΜΕΛ Α.Ε. Συγκεκριμένα, με αυτό το έγγραφο οι επιθεωρητές του κλιμακίου αναζήτησαν τη θέση της εταιρείας για το πώς δικαιολογεί η ΑΜΕΛ Α.Ε. την αύξηση των θέσεων εργασίας κατά 228 άτομα από 31/3/2004 έως και 31/12/2008 (1.367 άτομα - 1.139 άτομα), την περαιτέρω αύξηση των θέσεων εργασίας κατά 168 άτομα το χρονικό διάστημα από 31/12/2008 έως και 30/8/2009 (1.535 άτομα - 1.367 άτομα) και, τέλος, πώς δικαιολογείται η πρόσληψη ακόμη 153 ατόμων το χρονικό διάστημα από 30/8/2009 έως και 21/10/2009 (1.688 άτομα - 1.535 άτομα), μάλιστα τη στιγμή που η χώρα είχε εισέλθει σε προεκλογική περίοδο. Εν ολίγοις, ο έλεγχος επιχειρεί να ερευνήσει πώς προσελήφθησαν 549 άτομα, με ποια κριτήρια, ποιες θέσεις κατέλαβαν, κατά πόσο ξεπέρασαν τον προϋπολογισμό της εταιρείας, εάν εξυπηρετούσαν το οργανόγραμμα, πώς δημοσιεύθηκαν και εάν δημοσιεύθηκαν οι προκηρύξεις των θέσεων στον Τύπο και τι προσόντα είχαν όλοι αυτοί οι συνάνθρωποί μας. Φυσικά, σε όλη αυτήν τη διαδικασία του ελέγχου μένουν εκτός οι εργαζόμενοι ορισμένου χρόνου για τους οποίους έγιναν οι απεργιακές κινητοποιήσεις που ταλαιπώρησαν την Αθήνα πριν από περίπου 10 μέρες. Αυτοί αποτελούν μία άλλη πονεμένη ιστορία.

Τα συμπεράσματα που αφορούν στην Αττικό Μετρό είναι ενδεικτικά όλου του Δημοσίου. Οι περισσότερες προσλήψεις έγιναν χωρίς να έχουν προκηρυχθεί σε κανένα έντυπο ΜΜΕ. Σχεδόν όλες αφορούν σε προσλήψεις εργαζομένων που προέρχονται από την επαρχία, και μάλιστα από συγκεκριμένες περιφέρειες (!).

Επίσης, οι περισσότεροι δεν περνούν καν από συνέντευξη ή το βιογραφικό τους εστάλη στην υπηρεσία μετά την πρόσληψή τους. Όσοι έχουν την ατυχία να περάσουν από επιτροπή κρίσης των προσόντων τους θεωρούνται ακατάλληλοι για τη θέση, παρ’ όλα αυτά προσλαμβάνονται. Οι περιπτώσεις των προσληφθέντων ανήκουν σε τρεις κατηγορίες. Κάποιοι είναι φοιτητές, με αυξημένες φοιτητικές υποχρεώσεις, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με το σταθερό ωράριο της εργασίας. Κάποιοι είναι πάνω από 45 ετών, άνθρωποι χωρίς προηγούμενη προϋπηρεσία ή εργαζόμενοι σε άλλο τομέα (για παράδειγμα, μία κυρία διατηρούσε κατάστημα παιδικών ειδών όταν αποφάσισε να μπει στην Αττικό Μετρό) και οι περισσότεροι είναι χωρίς κανένα τυπικό προσόν, προφανώς και το απολυτήριο λυκείου -που είναι ξεπερασμένο από την ανταγωνιστικότητα της εποχής- τίθεται και αυτό σε αμφισβήτηση εάν υπάρχει. Σε πολλούς από τους υποψηφίους αναγράφεται στην αίτηση με μολύβι η επιθυμία τους να εργαστούν σε γραφείο (!), να μην κάνουν κουραστική δουλειά (!), να μην κάνουν τεχνικές εργασίες (!). Είναι ενδεικτικό όλων αυτών ότι οι περισσότεροι προσλαμβάνονται ως υπάλληλοι εισιτηρίων. Σκεφτείτε να μην υπήρχαν τα μηχανήματα έκδοσης εισιτηρίων... Ο κατάλογος δεν έχει τέλος, όπως και ο πονοκέφαλος. Η διαχείριση των δημόσιων οργανισμών είναι μια μαύρη τρύπα χωρίς πάτο. Οι ανειδίκευτοι και οι ακατάλληλοι πνίγουν όσους είχαν την ατυχία να ξέρουν τη δουλειά τους ή να θέλουν να την κάνουν όσο καλύτερα μπορούν. Και δυστυχώς, αυτό πλέον δεν λέγεται με απαξίωση ή λαϊκισμό. Δυστυχώς, είναι η ζοφερή πραγματικότητα της δυνητικά αυριανής στάσης πληρωμών στο Δημόσιο που ναυάγησε.


26.6.10 ΣΑΒΒΑΤΟ

Ο δρόμος προς την κόλαση είναι σπαρμένος με τις καλύτερες προθέσεις. Διαβάζοντας το πόρισμα για την Αττικό Μετρό, μου ερχόταν συνέχεια στο μυαλό μια φράση συνδικαλιστή σε δημόσιο οργανισμό, όταν τον συνάντησα στην αρχή του εργασιακού μου βίου, κάνοντας ένα σύντομο stage στις υπηρεσίες του ΟΑΕΔ. Με τη φράση «βάλε τον κοσμάκη να φάει ψωμάκι» ο εν λόγω κύριος, άεργος για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, είχε μετατραπεί στον προστάτη των φτωχών και αδυνάτων με τις πλάτες του δημόσιου ταμείου. Εξυπηρετώντας τις «χήρες και τα ορφανά» του χωριού του, εμφανιζόταν στην υπηρεσία με το φωτοστέφανο του αγίου, μαζεύοντας ευχές και καλούδια από όλους αυτούς που είχε κατορθώσει να βάλει στο Δημόσιο με τις πλάτες άλλου ανώτερου πολιτευτή. Ο καλός Σαμαρείτης σε μια κοινωνία εκπτώσεων. Και το αποτέλεσμα αυτής της μικροϊστορίας κρίνει πλέον συνολικά τη χώρα μας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου