Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Κλειστόν, όχι λόγω διακοπών

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, για πρώτη φορά μετά την απραξία του Αυγούστου η ταμπέλα στην πόλη γράφει «κλειστόν» και όχι λόγω διακοπών.

27.08.10 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Ο Αύγουστος δεν ενδείκνυται να ζεις στην πόλη. Παρ’ όλο που αδειάζει, αποκτώντας ένα πιο ανθρώπινο, ήρεμο και ίσως πιο γοητευτικό πρόσωπο, η ζέστη που κορυφώνεται εκείνες τις ημέρες, μαζί με την πυκνή δόμηση, δεν επιτρέπει στον κάτοικο τις ανάσες που αναζητά για μια εσωτερική κυρίως παύση. Μετά από το δύσκολο χειμώνα που έφυγε και τον ακόμα δυσκολότερο που έρχεται, η ανάγκη για απομάκρυνση από το κλεινόν άστυ διογκώνεται, παρά τις οικονομικές δυσχέρειες. Άλλωστε πάντα, κάθε χρόνο, η πόλη δεν κατοικείται τον Αύγουστο, ή τουλάχιστον αυτή την ψευδαίσθηση συντηρούν όσοι απομακρύνονται από αυτή. Τα εμπορικά της καταστήματα, με την κίνηση στους δρόμους, σημάδι της πιο ζωντανής, κινητικής και υγιούς πλευράς της ανάπτυξης, είθισται να κλείνουν, αναρτώντας την ταμπέλα «κλειστόν λόγω διακοπών». Δημιουργείται έτσι μεταξύ του καταναλωτή και του εμπόρου μια σχέση σταθερή, που βασίζεται στην αμοιβαία αναμονή. Η εμπιστοσύνη έχει χτιστεί διότι και οι δύο εμπλεκόμενες πλευρές περιμένουν, προετοιμάζονται να ξαναγυρίσουν στη βεβαιότητα της ρουτίνας τους. Άλλωστε ασυνείδητα όλοι πιστεύουν ότι εκεί που δεν είναι δεν συμβαίνει κάτι που τους αφορά. Θα επιστρέψουν, όμως, και εκείνοι και έχουν την απαίτηση, τη συνήθεια, την ανάγκη να επιστρέψουν πάλι όλα.


28.08.10 ΣΑΒΒΑΤΟ

Σιγά-σιγά, ημέρα με την ημέρα και ο τελευταίος κάτοικος αυτής της πόλης επιστρέφει. Ανοίγει το σπίτι του, γυρίζει στη δουλειά του ή προετοιμάζεται, αγωνιά, μεθοδεύει τα επόμενα βήματα. Ξαναβρίσκει τους γείτονες, επανεπενδύει στις μικρές, ασήμαντες καθημερινές συναναστροφές, που αφήνουν το στίγμα της μονιμότητας σε αυτό τον τόπο, που θυμίζει συνήθειες ετών. Ανοίγοντας τα ρολά της φθινοπωρινής προσαρμογής, προβάρει τις νεοαποκτηθείσες συνήθειες και ελπίδες-σκέψεις που τροφοδότησαν το νου και το σώμα στα ανοιχτά του Αιγαίου ή του Ιονίου, απολαμβάνοντας τη γλυκιά συνενοχή όλων όσα δεν θα πραγματοποιηθούν ούτε και φέτος. Είναι, όμως, γλυκιά η επιστροφή, ιδίως όταν επιστρέφεις. Το βλέμμα αναζητά πάντα το οικείο, για να ξαναβρεί τη βεβαιότητα. Η πρώτη, όμως, εικόνα αφήνει μια υποψία ότι το φετινό Αύγουστο δεν πήγαν όλοι διακοπές. Ή όσοι λείπουν δεν θα επιστρέψουν στα γνωστά λημέρια τους. Μια σειρά από εμπορικά καταστήματα, μικρά, μεγάλα, κεντρικά, απόμερα, ένδυσης, υπόδησης, τροφίμων και άλλων αναγκών, παραμένουν κλειστά μεν, χωρίς την υπόσχεση της επαναλειτουργίας δε. Η ταμπέλα «κλειστόν μέχρι τις 30/8/2010», που μπορεί να αναρτήθηκε για να μετριάσει το σοκ της αλλαγής στο ιδιοκτησιακό καθεστώς, απ’ ό,τι φαίνεται, θα μείνει σκονισμένη τους προσεχείς μήνες.


29.08.10 ΚΥΡΙΑΚH

Η οικονομική κρίση λειτούργησε σε δύο επίπεδα. Από τη μια έκανε τους ανθρώπους δραπέτες από την ίδια τη μοίρα τους, γεγονός που αποδεικνύουν ο αριθμός των εξοδούχων και η σχετικά ικανοποιητική πληρότητα των ξενοδοχείων, παρά τη μικρή μείωση και τους συνεχώς παραπονούμενους εργαζόμενους στον τουρισμό. Από την άλλη ο φετινός Αύγουστος δεν «κατέβασε ρολά». Οι εσωτερικές διεργασίες, η αγωνία για το μέλλον, οι αιτήσεις πτώχευσης πολλών καταστημάτων, οι οριστικές αποφάσεις διακοπής εμπορικών δραστηριοτήτων, καθώς και οι ανακλήσεις ή η μεταφορά μεγάλων, επώνυμων brands του εξωτερικού στον τόπο της μαμάς-εταιρείας ή στα Βαλκάνια αλλάζουν το τοπίο του φθινοπώρου. Η γειτονιά αλλά και οι μεγάλοι εμπορικοί δρόμοι της Αθήνας και των προαστίων της δεν θα είναι πια ίδια. Οι σκιές των μέχρι πρότινος μεγαλείων κατανάλωσης, της υπερβολικής αύξησης των ψευδαισθητικών αναγκών θυμίζουν την υπερβολή των τελευταίων δέκα χρόνων. Ραγδαίες επενδύσεις, καταστήματα που ξεφύτρωναν σαν τα μανιτάρια, επώνυμα πολυτελή είδη που έρχονταν στην Ελλάδα πολύ πριν από τη Γαλλία ή τη Μ. Βρετανία, αλλά και μικρές επιχειρήσεις οικογενειακού συμφέροντος, που τόνωναν τη συνοχή του κοινωνικού ιστού, όλα μπαίνουν πλέον στον ίδιο μύλο αλέσματος. Η ανεργία καθώς θα διογκώνεται θα μετασχηματίζει την εικόνα την πόλης, καλώντας όλους εμάς να αντέξουμε το βάρος της οικονομικής πίεσης και της ψυχολογικής αλλαγής των συνηθειών που μας νανούριζαν ρυθμικά τόσα χρόνια προς έναν παράδεισο στρεβλής κατανάλωσης.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου