Την προηγούμενη Δευτέρα δύο από τις πιο εντυπωσιακές γυναίκες της ελληνικής τηλεόρασης αποφάσισαν να «πουν» την αλήθεια στον τηλεθεατή. Να εμφανιστούν δηλαδή για πρώτη φορά άβαφες, κάτω από το αδηφάγο μάτι του ζηλόφθονος ανταγωνισμού και του τηλεοπτικού κοινού, ώστε να αποδείξουν ότι ακόμα και έτσι έχουν πέραση.
Ντύσου πρόχειρα και βγάλε το κραγιόν σου
Το τηλεοπτικό κοινό, φιλοπερίεργο και απαιτητικό, είχε την πολυτέλεια να δει για μία ίσως και μοναδική φορά την Τατιάνα Στεφανίδου και την Ελένη Μενεγάκη διά γυμνού οφθαλμού. Φυσικά το εγχείρημα δεν ήταν πρωτότυπο, μία άλλη ξανθιά, ιέρεια των πρωινάδικων, το είχε τολμήσει πρώτη πριν από περίπου 15 χρόνια. Παρουσιάστηκαν, λοιπόν, στην εκπομπή τους όπως ξυπνάνε το πρωί, προκειμένου να τονώσουν την αυτοπεποίθηση του κοινού τους αποδεικνύοντας ότι όλος ο κόσμος που εκτίθεται μπροστά στις κάμερες απολαμβάνει ένα υψηλών προδιαγραφών και σύνθετο καλλωπιστικό «ρεκτιφιέ», που κάνει θαύματα. Με απλά ελληνικά, το μάθημα της Δευτέρας για όλες τις γυναίκες που ζηλεύουν ή θαυμάζουν τα καλλίγραμμα σώματα και τα καλοσχηματισμένα πρόσωπα των δύο λαμπερών Ελληνίδων περιείχε το επιμύθιο ότι δεν είναι η φυσική τους ομορφιά που ξεχωρίζει τόσο από τη μέση Ελληνίδα αλλά το μακιγιάζ και η φροντισμένη τους ένδυση.
Η αλήθεια κάτω από τους μαύρους κύκλους
Ποιος είναι, όμως, ο πραγματικός λόγος που η τηλεοπτική εικόνα ξαφνικά, μετά από τόσα χρόνια βελτιωτικών επεμβάσεων, μακιγιάζ και χρυσόσκονης (όλοι θυμούνται πώς ξεκίνησαν στα πρώτα τους βήματα όχι μόνο οι συγκεκριμένες αλλά και άλλες Ελληνίδες «σταρ»), έχει την ανάγκη να αποκαλυφθεί; Προς τι η τόλμη και η ενσυναίσθηση με όλες τις γυναίκες του κοσμάκη; Η αλήθεια κρύβεται στην ανάγκη της τηλεόρασης να δημιουργεί συνεχώς συμμάχους. Σε αυτή την περίοδο της οικονομικής κρίσης και της ανώμαλης προσγείωσης, οι γκλαμουράτοι και οι καβαλημένοι, άσχετα με το εάν το πιστεύουν ή όχι, οφείλουν να προσαρμοστούν στα νέα κοινωνικά δεδομένα που ανακύπτουν, εάν θέλουν και εκείνοι να επιβιώσουν. Η περίοδος της εξωπραγματικής χλιδής και της ασυλίας όσων κάνουν καλοπληρωμένες καριέρες στην πλάτη του κόσμου δείχνει να πνέει τα λοίσθια. Η ανάγκη της εποχής χαρακτηρίζεται από ευελιξία και απλότητα, προσαρμοσμένες στις πραγματικές δυνατότητες αυτής της μικροαστικής και ασθμαίνουσας κοινωνίας. Το ρετούς σαν μια συμβολική κοινωνική διάσταση καλύπτει και συντηρεί, αναδεικνύει και εξωραΐζει στοιχεία ανθρώπων που έχουν τη δύναμη και την εξουσία να επιβληθούν. Δεν λειτουργεί το ίδιο για τους απλούς ανθρώπους, που δεν διαθέτουν τα δίκτυα για να πετυχαίνουν την αέναη ανακύκληση της εξουσίας, της όποιας εξουσίας. Ακόμα και τη στιγμή της αποκάλυψής τους, της υποτιθέμενης τόλμης τους να εμφανιστούν «γυμνοί» μπροστά στο κοινό τους, οι «ισχυροί» παίζουν ένα παιχνίδι στημένο. Και θα είναι πάντα στημένο εφόσον η τηλεόραση, όπως και τα κόμματα, είναι μέρη ενός συστήματος που θα κάνει τα πάντα για να συντηρείται αλώβητο από τους κλυδωνισμούς. Τα πάντα... ακόμα και ντεμακιγιάζ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου