Είκοσι χρόνια πέρασαν από τότε που η Γερμανία έριξε τα τείχη που τη χώριζαν στα δύο. Η επέτειος της ιστορικής αυτής στιγμής γιορτάστηκε φέτος -και τηλεοπτικά- με κάθε τιμή και σεβασμό, όπως αρμόζει σε ένα γεγονός που άλλαξε τη μοίρα όχι μόνο των Γερμανών αλλά και του κόσμου. Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό το σημαντικό γεγονός που κλείνει τα 20 του χρόνια. Για την Ελλάδα, η ιστορία επιφυλάσσει άλλη μοίρα μετά το άνοιγμα της ιδιωτικής τηλεόρασης.
Μια σημαία και ένας τσέλιγκας
Κάποτε, μέχρι πριν από 20 χρόνια, τα πρωινά καθόμασταν -όταν δεν είχαμε σχολείο- μπροστά από ένα μαύρο κουτί. Δεν ήταν φυσικά το ασυνείδητό μας αλλά η αργόσχολη, πλην τίμια, κρατική τηλεόραση, που άνοιγε το πρόγραμμά της τις πρώτες απογευματινές ώρες. Πολλές ήταν οι φορές που ενώ ξέραμε ότι δεν θα δούμε τίποτα την ανοίγαμε έτσι, μόνο και μόνο για να προλάβουμε το εναρκτήριο μήνυμά της. Ποιος δεν θυμάται την ελληνική σημαία να ανεμίζει υπό τους ήχους του τσοπάνη που μαζεύει τα πρόβατα. Διότι μέχρι πριν από 20 χρόνια η αγροτική ζωή δεν ήταν όνειδος και κατατρεγμός, ήταν η πραγματική μας ταυτότητα, ταυτισμένη με την αυθεντική -αν υπάρχει τέτοιο πράγμα- ελληνική φυλή. Και να σου ξεπηδούσαν δύο ασπρόμαυρα κανάλια, η ΕΡΤ και η εναλλακτική ΥΕΝΕΔ. Με ειδήσεις που τις διάβαζαν κυρίες της διπλανής πόρτας (μετά ανακάλυψε το Χόλιγουντ τα κορίτσια) από τις σημειώσεις τους, εκπομπές λόγου χωρίς τέλος, και τον καιρό... για τους αγρότες φυσικά. Η ψυχαγωγία δεν έλειπε ποτέ από τα ελληνικά σπίτια, αφού και τηλεπαιχνίδια βλέπαμε (καλλονή η Μαρία Αλιφέρη, την είχε ερωτευτεί σφόδρα ο παππούς μου), «Θέατρο της Δευτέρας», σίριαλ όπως το «Λούνα Παρκ» αλλά και ριάλιτι με τον Φρέντι Γερμανό, που έβαζε «Αλάτι και Πιπέρι» στους καλεσμένους του. Αλλά όλα ήταν απλά, ανεπιτήδευτα. Η τηλεόραση δεν είχε αίγλη, αλλά δεν τη χρειαζόταν κιόλας. Ήταν όπως η χώρα της. Μικροαστική και νοικοκυρεμένη.
Κάποτε, μέχρι πριν από 20 χρόνια, τα πρωινά καθόμασταν -όταν δεν είχαμε σχολείο- μπροστά από ένα μαύρο κουτί. Δεν ήταν φυσικά το ασυνείδητό μας αλλά η αργόσχολη, πλην τίμια, κρατική τηλεόραση, που άνοιγε το πρόγραμμά της τις πρώτες απογευματινές ώρες. Πολλές ήταν οι φορές που ενώ ξέραμε ότι δεν θα δούμε τίποτα την ανοίγαμε έτσι, μόνο και μόνο για να προλάβουμε το εναρκτήριο μήνυμά της. Ποιος δεν θυμάται την ελληνική σημαία να ανεμίζει υπό τους ήχους του τσοπάνη που μαζεύει τα πρόβατα. Διότι μέχρι πριν από 20 χρόνια η αγροτική ζωή δεν ήταν όνειδος και κατατρεγμός, ήταν η πραγματική μας ταυτότητα, ταυτισμένη με την αυθεντική -αν υπάρχει τέτοιο πράγμα- ελληνική φυλή. Και να σου ξεπηδούσαν δύο ασπρόμαυρα κανάλια, η ΕΡΤ και η εναλλακτική ΥΕΝΕΔ. Με ειδήσεις που τις διάβαζαν κυρίες της διπλανής πόρτας (μετά ανακάλυψε το Χόλιγουντ τα κορίτσια) από τις σημειώσεις τους, εκπομπές λόγου χωρίς τέλος, και τον καιρό... για τους αγρότες φυσικά. Η ψυχαγωγία δεν έλειπε ποτέ από τα ελληνικά σπίτια, αφού και τηλεπαιχνίδια βλέπαμε (καλλονή η Μαρία Αλιφέρη, την είχε ερωτευτεί σφόδρα ο παππούς μου), «Θέατρο της Δευτέρας», σίριαλ όπως το «Λούνα Παρκ» αλλά και ριάλιτι με τον Φρέντι Γερμανό, που έβαζε «Αλάτι και Πιπέρι» στους καλεσμένους του. Αλλά όλα ήταν απλά, ανεπιτήδευτα. Η τηλεόραση δεν είχε αίγλη, αλλά δεν τη χρειαζόταν κιόλας. Ήταν όπως η χώρα της. Μικροαστική και νοικοκυρεμένη.
Κοσμογονία
Και ύστερα ήρθε η ιδιωτική τηλεόραση μετά βαΐων και κλάδων. Νέα πρόσωπα, νέες ιδέες, νέα χρώματα. Όλα καινούργια, που συνοδεύονταν από την πίστη των ανθρώπων στην πολυφωνία και στην ενημέρωση. Δεν θα υπάρχει μόνο η προπαγάνδα του κράτους, έλεγαν οι μεγαλύτεροι. Και οι μικρότεροι περίμεναν μπροστά από τη νέα έγχρωμη οθόνη σαν σε γυάλα με ζαχαρωτά.
Από τότε μέχρι σήμερα, η ιδιωτική τηλεόραση, εκτός από τα δύο πρώτα κανάλια, το Mega και τον ANT1, που γιορτάζουν τα 20 τους χρόνια, απέκτησε και άλλα, με τον ίδιο ρυθμό και την ίδια ταχύτητα, σχεδόν με πανομοιότυπη αισθητική. Ανακαλύφθηκαν οι ζώνες τηλεθέασης, τα πρωινάδικα, οι ειδήσεις από το auto cue, τα σίριαλ έγιναν περισσότερα, θυμήθηκαν τον Φώσκολο, ξαναξέχασαν τον Φώσκολο, ανακάλυψαν πόσο πάει το ξανθό στο γυαλί και το άνοιξαν μέχρι που κάηκε, ανακάλυψαν τα μεσημεριανάδικα, τα παράθυρα στις ειδήσεις, τις βραδινές εκπομπές, τα σκληρά ριάλιτι, το ελαφρύ πορνό... Η ελληνική τηλεόραση από τα ασπρόμαυρα ερασιτεχνικά καρέ που μύριζαν κατσικίσιο γάλα βαφτίστηκε στο lifestyle, ανέδειξε μικρούς ήρωες, επιθύμησε δόξα αλλά και χρήμα. Ένα μεγάλο πανηγύρι συμφερόντων, πολιτικών, επενδυτών, διαφημιστών, δημοσιογράφων, σκηνοθετών, ηθοποιών, ερασιτεχνών, τεχνικών, αερητζήδων και καταφερτζήδων στήθηκε στη νεαρή ιδιωτική τηλεόραση, που γιορτάζει φέτος. Στα 20 όμως αυτά χρόνια, παρά τις καλές της στιγμές, δεν επιθύμησε να ανοιχτεί πραγματικά στον κόσμο, χτίζοντας αναγκαία τα τείχη της προσωπικής της επιβίωσης.
Και ύστερα ήρθε η ιδιωτική τηλεόραση μετά βαΐων και κλάδων. Νέα πρόσωπα, νέες ιδέες, νέα χρώματα. Όλα καινούργια, που συνοδεύονταν από την πίστη των ανθρώπων στην πολυφωνία και στην ενημέρωση. Δεν θα υπάρχει μόνο η προπαγάνδα του κράτους, έλεγαν οι μεγαλύτεροι. Και οι μικρότεροι περίμεναν μπροστά από τη νέα έγχρωμη οθόνη σαν σε γυάλα με ζαχαρωτά.
Από τότε μέχρι σήμερα, η ιδιωτική τηλεόραση, εκτός από τα δύο πρώτα κανάλια, το Mega και τον ANT1, που γιορτάζουν τα 20 τους χρόνια, απέκτησε και άλλα, με τον ίδιο ρυθμό και την ίδια ταχύτητα, σχεδόν με πανομοιότυπη αισθητική. Ανακαλύφθηκαν οι ζώνες τηλεθέασης, τα πρωινάδικα, οι ειδήσεις από το auto cue, τα σίριαλ έγιναν περισσότερα, θυμήθηκαν τον Φώσκολο, ξαναξέχασαν τον Φώσκολο, ανακάλυψαν πόσο πάει το ξανθό στο γυαλί και το άνοιξαν μέχρι που κάηκε, ανακάλυψαν τα μεσημεριανάδικα, τα παράθυρα στις ειδήσεις, τις βραδινές εκπομπές, τα σκληρά ριάλιτι, το ελαφρύ πορνό... Η ελληνική τηλεόραση από τα ασπρόμαυρα ερασιτεχνικά καρέ που μύριζαν κατσικίσιο γάλα βαφτίστηκε στο lifestyle, ανέδειξε μικρούς ήρωες, επιθύμησε δόξα αλλά και χρήμα. Ένα μεγάλο πανηγύρι συμφερόντων, πολιτικών, επενδυτών, διαφημιστών, δημοσιογράφων, σκηνοθετών, ηθοποιών, ερασιτεχνών, τεχνικών, αερητζήδων και καταφερτζήδων στήθηκε στη νεαρή ιδιωτική τηλεόραση, που γιορτάζει φέτος. Στα 20 όμως αυτά χρόνια, παρά τις καλές της στιγμές, δεν επιθύμησε να ανοιχτεί πραγματικά στον κόσμο, χτίζοντας αναγκαία τα τείχη της προσωπικής της επιβίωσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου