Μια "τουριστική" βόλτα στην Αθήνα

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, η Αθήνα έχει τις δυνατότητες να γίνει ανταγωνιστική τουριστική πόλη, αρκεί να μη χρειάζονται άλλα τριάντα χρόνια για τα επόμενα «σοβαρά» εγκαίνια.
Πόσες φορές περιδιαβαίνουμε την πόλη μας με το βλέμμα ενός τουρίστα; Την πόλη που γεννηθήκαμε και συνηθίσαμε να θεωρούμε δεδομένη για τα πλεονεκτήματα και τις σοβαρές ανεπάρκειές της. Ελάχιστες. Συνηθισμένοι να ζούμε με φρενήρεις ρυθμούς, να τρέχουμε πίσω από το επόμενο επαγγελματικό ραντεβού, σπάνια δίνουμε στον εαυτό μας τη δυνατότητα μιας αθηναϊκής εξόρμησης έτσι όπως θα κάναμε εάν επισκεπτόμασταν μια ξένη ευρωπαϊκή πόλη. Και τις στιγμές εκείνες που διαθέτουμε λίγες ή περισσότερες ημέρες διακοπής από τη ρουτίνα, επιλέγουμε -όσοι ζούμε και εργαζόμαστε στην Αθήνα- να τις περάσουμε σε ένα περιβάλλον πιο κοντά στη φύση, θεωρώντας ότι η πόλη δεν διαθέτει αρετές για να μας χαλαρώσει.
Το νέο Μουσείο της Ακρόπολης πρόσφερε μια ανανεωτική πνοή στους κατοίκους της Αθήνας αυτό το καλοκαίρι. Από τη στιγμή που άνοιξαν οι πύλες του για το κοινό, περισσότεροι από μισό εκατομμύριο επισκέπτες φιλοξενήθηκαν στο χώρο του. Μπορεί το 60% να είναι αλλοδαποί τουρίστες, αυτό όμως δεν αποδυναμώνει το επιχείρημα. Η Αθήνα πρέπει και μπορεί να γίνει μια τουριστική πόλη, αντάξια της Μαδρίτης, του Βερολίνου και της Ρώμης. Διαθέτει την ιστορία του παρελθόντος και σιγά-σιγά παίρνει και τη μορφή του μέλλοντος. Το νέο μουσείο, αν και καθυστερημένα, πρόσφερε σε μια ιστορική πρωτεύουσα το κόσμημα που στερούνταν. Εντυπωσιακά λουσμένο στο αττικό φως, προσφέροντας ατμόσφαιρα, ιστορία αλλά και υπηρεσίες, το νέο κτίριο που συνομιλεί με τον Ιερό Βράχο δίνει μια ανάσα περηφάνιας στον αθηναϊκό πληθυσμό, που έχει συνηθίσει να συγκρίνει κατηφής την πόλη του με τις ξένες πρωτεύουσες, απαριθμώντας όσα δεν διαθέτει η δική του. Ο πεζόδρομος της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, οι γωνιές της Πλάκας, η διασκέδαση που προσφέρουν τα στέκια του Κολωνακίου, το αναβαθμισμένο και ιδιαίτερα μελετημένο Ελληνικό Φεστιβάλ, τα θερινά σινεμά, η βόλτα έξω από τον Άγνωστο Στρατιώτη, το Μοναστηράκι και το Γκάζι είναι μόνο μερικά από τα σημεία της Αθήνας που προσφέρουν σε Αθηναίους και αλλοδαπούς τουρίστες τη δυνατότητά τους να ζήσουν αστικά το μύθο τους. Είναι τόσο λίγα συγκριτικά τα πράγματα που μας λείπουν σ’ αυτή την πόλη, που θα μπορούσαν να γίνουν, εάν τα έβαζε κάποιος στόχο αψηφώντας το εκλογικό κόστος, σε έναν ορίζοντα δεκαετίας. Το μουσείο έφτασε να γίνει το 2009, τη στιγμή που περηφανευόμαστε για τη μοναδική κληρονομιά των προγόνων μας ως το μοναδικό περιουσιακό μας στοιχείο. Δηλώνουμε απερίφραστα ότι ο πολιτισμός τρέχει στο αίμα μας, και ότι ως πολιτική επιλογή είναι προτεραιότητα, τη στιγμή που δεν διαθέτουμε ακόμα κανένα μουσείο μοντέρνας τέχνης. Οι πολίτες αυτής της πόλης μεμονωμένα μιλάμε για σύγχρονη τέχνη, αγκαλιάζουμε τις νέες τάσεις, ταξιδεύουμε σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης για να δούμε, να διαβάσουμε, να ακούσουμε ό,τι αφορά την πρωτοπορία ή την τέχνη του 20ού αιώνα και σε επίπεδο ουσίας το μόνο απτό που έχουμε στα χέρια μας είναι μερικά δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών σχετικά με τη διαμάχη που έχει ξεσπάσει στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο παλιό Φιξ, που βρίσκεται -και για πόσο καιρό ακόμα- υπό ανέγερση. Στην Εθνική Πινακοθήκη, ή καλύτερα Πιν-Αποθήκη, ακόμα επεξεργάζονται τη δυνατότητα επέκτασής της σε νέο κτίριο, ενώ η πολύπαθη ιστορία για το ενδεχόμενο κατασκευής μητροπολιτικού πάρκου διεκδικεί το βραβείο του πιο σύντομου ανέκδοτου.
Είναι, όμως, πραγματικά λίγα όσα χρειάζεται ένας τουρίστας για να μείνει και να αγαπήσει μια πόλη που έχει το ωραιότερο φως τη στιγμή που δύει ο ήλιος. Είναι πραγματικά λίγα αυτά που χρειάζεται ένας επισκέπτης που ταξιδεύει μέχρι την Ελλάδα και τρέχει από συνήθεια ολοταχώς προς τα νησιά προκειμένου να μείνει στην Αθήνα. Είναι πραγματικά λίγα αλλά ουσιαστικά όσα πρέπει να γίνουν για έναν Αθηναίο πολίτη που δικαιούται να είναι Ευρωπαίος και που θέλει να νιώθει περήφανος για την πόλη του. Γι’ αυτά τα λίγα, όμως, κάποιος πρέπει να κάνει κάτι. Και αυτό, απ’ ό,τι φαίνεται, τους πέφτει... πολύ.