Το φαινόμενο Μπερλουσκόνι

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, η ευρωπαϊκή πολιτική ζωή βρίσκεται αντιμέτωπη με το φαινόμενο Μπερλουσκόνι, χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα προκειμένου να ανακόψει τη δράση αυτού του επιχειρηματία-πολιτικού.

ΚΥΡΙΑΚΗ 31>05

Τις τελευταίες τρεις εβδομάδες τα διεθνή μέσα ενημέρωσης κατακλύζονται καθημερινά από ειδήσεις που αφορούν τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι, τον πολιτικό με τον οποίο έχει συνδέσει η Ιταλία το όνομά της τα τελευταία χρόνια.
Οι ειδήσεις που διαδέχονται η μία την άλλη θα μπορούσαν να αποτελούν επινοημένα σχόλια ενός υπερρεαλιστή καλλιτέχνη ο οποίος περιγράφει τη σήψη του πολιτικού βίου. Διαβάζουμε, λοιπόν, όλες αυτές τις μέρες ότι ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, παίζοντας το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, διατηρεί στενές σχέσεις με ένα 18χρονο μοντέλο. Εξαιτίας αυτού τον χωρίζει δημόσια η γυναίκα του. Λίγο αργότερα επιτρέπει στον εαυτό του να εκτεθεί σε κοινή θέα μαζί με ένα πλήθος γυμνόστηθων καλλίγραμμων γυναικών, οι οποίες κάνουν μαζί του διακοπές στη βίλα του στη Σαρδηνία. Οι φωτογραφίες αυτές κάνουν το γύρο του κόσμου. Αργότερα αποφασίζει ότι αυτή η δημοσιότητα τον βλάπτει, οπότε διατάζει την άμεση απόσυρση όλων των φωτογραφιών που κυκλοφορούν, με την αιτιολογία ότι παραβιάζουν την προσωπική του ζωή (;)! Στο διάλειμμα αυτών των σοβαρών ενασχολήσεών του δεν ξεχνά τις μικροπολιτικές παροχές. Ταξιδεύει ξανά μέχρι την τραγική Λ' Άκουιλα, που έζησε τον καταστροφικό σεισμό, και υπόσχεται στους πληγέντες διακοπές με κρουαζιερόπλοιο, για να στρώσει λίγο το κορμί τους μετά το κάμπινγκ... Και κάπου εδώ ο γραφικός στα όρια του παρανοϊκού Σίλβιο θυμάται την πολιτική και το πώς παίζεται το παιχνίδι της, τουλάχιστον για εκείνον.

Έχοντας ήδη τοποθετήσει τον εαυτό του επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του κόμματός του, ο μοναδικός πρωθυπουργός που στέλνει τον εαυτό του στις Βρυξέλλες, δημιουργεί κάθε είδους θόρυβο γύρω από το όνομά του, μετατρέποντας τις ίδιες τις ευρωεκλογές σε τεστ δημοτικότητας. Με όχημα τον έλεγχο κάθε μέσου, την επιβολή μιας δεξιάς, φασίζουσας πολιτικής, με ψευδορυθμίσεις σε ζητήματα ανάγκης ή καθημερινότητας με χειραγωγήσιμο και λαϊκίστικο τρόπο, ο Καβαλιέρε στρέφει την άνευρη -αναγκαστικά- Ιταλία προς μια κατεύθυνση ύπνωσης, μια κατεύθυνση χωρίς γυρισμό. Η παμπόνηρη φάτσα του σε συνδυασμό με την γκλάμορους κατά καιρούς συντροφιά του μεταφέρουν το παιχνίδι της πολιτικής από τα έδρανα της Βουλής στα στούντιο της τηλεόρασης. Και καθώς ζούμε την εποχή της τηλεδημοκρατίας, υιοθετούνται διεθνώς όλο και περισσότερο οι τακτικές αυτές, που θα χωρίσουν τους ψηφοφόρους στα δύο άκρα. Είτε είμαστε αντιμέτωποι με τους δυσαρεστημένους και τους πολέμιους της μπερλουσκόνιας σχολής, οι οποίοι, όμως, παραμένουν ανενεργοί, είτε με τους «κακομοίρηδες» οπαδούς του φαλλού, που επιβεβαιώνουν μέσω του ηγέτη τους τον ανδρισμό τους, το αποτέλεσμα για το μέλλον της πολιτικής είναι, δυστυχώς, το ίδιο. Μέσα από τη στοχευμένη τακτική του λαϊκισμού και του αποπροσανατολισμού, που αγγίζει τα σύνορα του φασισμού, η Ευρώπη εισέρχεται σε ένα νέο μοντέλο πολιτικού, σε ένα νέο μοντέλο πολιτικής πρακτικής. Μιας επιχειρηματικής πρακτικής που δεν διαθέτει εταιρική κοινωνική ευθύνη. Που αποχαυνώνει τον κόσμο προσφέροντάς του άρτο και θεάματα, υποτιμώντας το γυναικείο φύλο στο επίπεδο των γενετήσιων ορμών, φιμώνοντας παράλληλα και οποιονδήποτε ασκεί κριτική στο έργο και στην προσωπικότητά του. Αυτό αντιμετώπισε προ ολίγων ημερών και ο Ζοζέ Σαραμάγκου. Μέσω του εκδοτικού οίκου Einaudi, ο οποίος -φευ!- ανήκει και αυτός στον Καβαλιέρε, ανέκοψε την έκδοση στα ιταλικά του τελευταίου βιβλίου του νομπελίστα Πορτογάλου συγγραφέα. Ο Σαραμάγκου στα κείμενά του κατακεραυνώνει τον ιταλικό λαό και τον ηγέτη του, λέγοντας «ότι ο πρωθυπουργός της χώρας είναι ένας εγκληματίας» και ότι «ο ιταλικός λαός επιδεικνύει αδιαφορία προς κάθε προβληματισμό ηθικού χαρακτήρα».

Ίσως αυτή είναι η μεγαλύτερη μελλοντική απειλή για τη δική μας χώρα, μια χώρα με τόσα κοινά χαρακτηριστικά με τη γείτονα.