Η "νέα γρίπη" της τηλεόρασης

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα σύμφωνα με τις αρχές του ιουδαϊσμού, γρήγορα όμως άλλαξα δόγμα και ασπάστηκα το ναρκισσισμό». Η παραπάνω ρήση, που αποδίδεται στον ευφάνταστο και αυτοσαρκαζόμενο Γούντι Άλεν, θα μπορούσε κάλλιστα να ανήκει στον Νικολά Σαρκοζί, εάν κρίνουμε από την αγωνία που περνάει κάθε φορά που τον φιλοξενεί η τηλεόραση στα πλάνα της.

Δεν το παίζω κοντός... αλλά είμαι

Την περασμένη εβδομάδα ο Νικολά Σαρκοζί, αυτός ο δυναμικός Πρόεδρος της Γαλλίας, που επιθυμεί να συνδυάζει ριζοσπαστικές επιλογές όσον αφορά τις γυναίκες του και συντηρητικές όσον αφορά την πολιτική του, βρέθηκε να επιτηρεί ένα γαλλικό εργοστάσιο. Έχοντας ενημερώσει τα γαλλικά ΜΜΕ προκειμένου να παρίστανται και με στόχο να υπερασπιστεί την πολιτική στρατηγική του για να βγει η χώρα από την οικονομική κρίση, κάλεσε ορισμένους υπαλλήλους να τον πλαισιώσουν και να φωτογραφηθούν αναμνηστικά μαζί του. Σύμφωνα, όμως, με ένα βελγικό τηλεοπτικό δημοσίευμα, η επιλογή των εργαζομένων που στέκονταν στο πλάι του αεικίνητου Σαρκοζί έγινε με βάση το ύψος. Οι σύμβουλοι, λοιπόν, του petit Νικολά εκείνη την ημέρα δεν πονοκεφάλιαζαν μόνο για την οργάνωση της επίσκεψης και την αποστολή του σωστού επικοινωνιακού μηνύματος προς τους Γάλλους ψηφοφόρους αλλά είχαν να κάνουν και κάστινγκ προς ανεύρεση του πιο κοντού υπαλλήλου. Από τη στιγμή που ο Πρόεδρος είναι γύρω στο 1,65 με 1,68, έπρεπε όσοι ήταν δίπλα και κοντά του να είναι όσο εκείνος ή κοντύτεροι. Φυσικά αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που η τηλεόραση καταγράφει την αγωνία του συγκεκριμένου πολιτικού για το ύψος του. Στο παρελθόν τον έχουμε δει να σηκώνεται στις μύτες των ποδιών του για να φωτογραφηθεί με τον Ομπάμα, να φοράει εσωτερικούς πάτους, να απαγορεύει στο πρώην μοντέλο και νυν σύζυγό του Κάρλα Μπρούνι να φοράει τακούνια όταν τον συνοδεύει και άλλα τέτοια συμπαθητικά.

Η ψύχωση με την εικόνα

Θα φανταζόταν κανείς ότι ένας πολιτικός δεν θα έπρεπε να αγωνιά τόσο πολύ για το φυσικό του ανάστημα όσο για το πολιτικό. Θα συμπέραινε κάποιος ότι οι άνθρωποι των γραμμάτων, των τεχνών αλλά και της πολιτικής, των επιχειρήσεων και των επιστημών θα ήταν απαλλαγμένοι από περιττές ανασφάλειες που σχετίζονται με την εξωτερική τους εμφάνιση από τη στιγμή που το έργο τους και η αποστολή τους στηρίζονται στον κόπο και στη γνώση. Ότι ο ναρκισσισμός και η ματαιοδοξία αφορούν μόνο όσους έχουν ταυτίσει τη ζωή τους, άρα και το επάγγελμά τους, με την ομορφιά και την τελειότητά της.

Αντ’ αυτού έχουμε άνδρες πολιτικούς που κάνουν σολάριουμ ή βάφουν το πρόσωπό τους πριν βγουν στην κάμερα, επιστήμονες που μαλλιοτραβιούνται με άλλους για λίγα περισσότερα λεπτά στη μικρή οθόνη, καλλιτέχνες του ποιοτικού ρεπερτορίου που δίνουν σθεναρές μάχες για τη μαρκίζα.

Ο ναρκισσισμός δεν είναι μόνο η παθολογική νόσος ολίγων στερημένων υπάρξεων. Είναι η νέα γρίπη της σύγχρονης τηλεοπτικής εποχής. Μιας εποχής που χαρακτηρίζεται από τη δύναμη του στιγμιότυπου. Ενός φευγαλέου στιγμιότυπου που κάνει το γύρο του κόσμου και στέλνει περισσότερα μηνύματα για το εκάστοτε πρόσωπο της επικαιρότητας απ’ όσα δικαιολογεί το σύνολο της καριέρας του. Και που παγιδεύει, κατακρημνίζει ή και θεοποιεί ανθρώπινες υπάρξεις ανάλογα με το προφίλ και το ανφάς τους, ακόμα και εάν κρίνονται από τα χέρια τους οι τύχες των λαών.