Χορός μέχρι τελικής… δίαιτας

Τα ριάλιτι μιμούνται τη ζωή και την αναπαράγουν κατά το ειρωνικότερον. Χοντροί, φτωχοί, ψηλοί, κοντοί, αγρότες και εργάτες παρελαύνουν στον κοινωνικό ιστό της virtual πραγματικότητας. Οι νέοι ήρωες είναι παραπάνω από προσιτοί. Είναι επιτέλους χειρότεροι.
Η νεαρή Αμερικανίδα κ. Αλίσια Ντουκ είχε αρκετά παραπανίσια κιλά και μέχρι πρότινος για να τα χάσει στρεφόταν σε παραδοσιακές μεθόδους αδυνατίσματος. Δεν είχε φαίνεται υπ’ όψιν της πόσο πέραση έχουν οι... χοντρούλες στους υπεύθυνους κάστινγκ της τηλεόρασης!
Χόρεψε τουίστ
Τα ριάλιτι είναι σαν τη λερναία ύδρα. Μια εκπομπή κόβεις, δέκα εμφανίζονται. Και επειδή ολοκληρώθηκε ο κύκλος των μονοθεματικών ριάλιτι (για ταλέντα, για αργόσχολους, για επιχειρηματίες, για μοντέλα κ.ο.κ.), τώρα ήρθε η ώρα να αποδείξουν οι παραγωγοί τη συνθετική τους ικανότητα. Κάπως έτσι εξηγείται η προώθηση της νέας ριάλιτι εκπομπής στην Αμερική που γνωρίζει τεράστια επιτυχία και λέγεται «Dance your ass off» - μη μου ζητήσετε να το μεταφράσω... Η ιδέα έγκειται σ’ ένα ριάλιτι ταλέντων για μαθήματα χορού, που όμως οι υποψήφιοι δεν θα είναι καλλίγραμμα κορίτσια και γραμμωμένοι νεαροί, αλλά παχύσαρκοι και παχύσαρκες του αισχίστου είδους. Όσο πιο χοντρός τόσο πιο καλά για την τηλεθέαση, διότι το πρόγραμμα περιλαμβάνει καθημερινή εξάσκηση, μαθήματα χορού, ζύγισμα, μέτρημα, και ξανά ζύγισμα και ξανά μέτρημα. Μέσα από τις χορευτικές κινήσεις το κοινό θα νιώθει τις θερμίδες του κάθε υποψηφίου να καίγονται. Και επειδή κάθε επιτυχημένη συνταγή χρειάζεται τον κλώνο της, οι εκπομπές «Ruby» του Style Network, «The biggest loser» του NBC, «Drop dead diva» και το επικείμενο «More to love» από το δίκτυο Fox μοιράζονται την ίδια αγάπη για τους παχύσαρκους, με στόχο το γρηγορότερο αδυνάτισμα... επί της οθόνης.
Η διαστροφή του τηλεθεατή
Έρευνες που έχουν πραγματοποιηθεί στο Πανεπιστήμιο του Σαν Ντιέγκο από την καθηγήτρια Έστερ Ρόθμπλαμ και την ομάδα της εστιάζουν στο κατά πόσο η έκθεση στην τηλεόραση υπερ-υπέρβαρων ανθρώπων, καθώς και η απήχηση που γνωρίζουν από μεγάλη μερίδα του κοινού, σχετίζεται με το αίσθημα του σαδισμού και της γελοιοποίησης που κρύβει ο κάθε άνθρωπος μέσα του. Διότι μετά από μια δύσκολη ημέρα είναι ανακουφιστικό να βλέπεις κάποιον τόσο χάλια στην τηλεόραση. Σου υπενθυμίζει ότι -ευτυχώς- εσύ δεν είσαι έτσι. Από την άλλη, μέσα από αυτές τις εκπομπές προβάλλονται περιπτώσεις ανθρώπων που ταιριάζουν πιο πολύ στον μέσο Αμερικανό, ο οποίος ταλανίζεται από υψηλά ποσοστά παχυσαρκίας, από το να προβάλλονται οι τέλειοι άνθρωποι με τις αδαμάντινες οδοντοστοιχίες, που δεν του θυμίζουν κανέναν από τους οικείους του. Άλλωστε αυτοί που βλέπουν τηλεόραση και στην Αμερική, όπως και σε όλες τις χώρες του κόσμου, είναι αυτοί που πλήττονται από τα περισσότερα προβλήματα, κοινωνικά, ηλικιακά, υγείας και επιμόρφωσης. Γι’ αυτούς προορίζεται η τηλεόραση, αυτούς θέλει να σαγηνεύσει. Τώρα, εάν θα δούμε και στην Ελλάδα ανάλογη εκπομπή, αυτό εξαρτάται από τους «εγκεφάλους» των δικών μας καναλιών. Μπορεί να δούμε τον «Αγρότη» να αποκτά μέσα από επιδοτήσεις μεγάλη περιουσία και να γίνεται «ο κ. Εκατομμυριούχος» που θα εκπαιδεύει τα αυριανά στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων. Κάπως έτσι δεν γίνεται και στη ζωή;