Οι ηττημένοι των Ευρωεκλογών

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, από τις χθεσινές ευρωπαϊκές εκλογές μοναδικοί ηττημένοι είναι η Ευρώπη και η προοπτική της.

07.06.09

Στην Ελλάδα καθ' όλη την προεκλογική περίοδο οι αρχηγοί μικρών και μεγάλων κομμάτων καθώς και τα επιτελεία τους πόλωναν σε τέτοιο βαθμό το κλίμα, προκειμένου να αποφύγουν την αποχή και τη διαρροή ψήφων, με αποτέλεσμα να μετατρέψουν τις σοβαρότατες εκλογές που αφορούν την Ευρώπη και το μέλλον της σε εκλογές-δημοψήφισμα εν όψει των επερχόμενων εθνικών εκλογών. Φανατισμένα σε τέτοιο βαθμό με τη μικρόνοα και απατηλή διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας προς όφελος της δυνατότητας που τους δίνει για κακοδιαχείριση και αλαζονεία, τα δύο μεγάλα κόμματα επιδόθηκαν σε ένα ράλι κοκορομαχίας από τα τηλεοπτικά μέσα και τις επάλξεις της δημόσιας παρουσίας τους. Ακόμη και το βράδυ των εκλογών σε όλους τους τηλεοπτικούς σταθμούς που φιλοξενήθηκαν, οι άλλοτε ηττημένοι εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ μιλούσαν με απαξίωση για μια κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, που θεωρούν βέβαιο ότι απέρχεται, η μέχρι πρότινος αυτιστική κυβέρνηση της «γαλάζιας» παράταξης, παρά τα συνεχή σκάνδαλα και τις ταπεινώσεις, εκμεταλλευόταν το ποσοστό της αποχής για να πάρει τώρα το εκπρόθεσμο μήνυμα της δικής της εδώ και πέντε χρόνια κακής κυβερνητικής εικόνας. Η αποχή, όμως, της μισής ελληνικής κοινωνίας από τις κάλπες καθώς και η επένδυση πολλών ψηφοφόρων στα μικρά και αμφιλεγόμενα για την πολιτική τους θέση κόμματα (για παράδειγμα, το Κόμμα των Κυνηγών έλαβε πάνω από 1% των ψήφων, τη στιγμή που το κόμμα του Στέφανου Μάνου, ο οποίος είναι αναμφισβήτητα ένας πολιτικός άνδρας με θέση αλλά και θητεία στο ελληνικό Κοινοβούλιο, δεν κατόρθωσε να φτάσει ούτε στο 1% των ψήφων) αποδεικνύουν ότι ο Έλληνας πολίτης είναι μεν απογοητευμένος από τις εσωτερικές εξελίξεις, κυρίως όμως η Ευρώπη του φαίνεται πιο μακρινή και εχθρική από ποτέ.

ΚΥΡΙΑΚH

Μεγαλύτερο ποσοστό αποχής, βέβαια, συγκριτικά με την Ελλάδα κατέγραψαν οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Οι Ευρωπαίοι, μεταξύ αυτών, οι Ολλανδοί, ιδρυτές της Ε.Ε., αλλά και ο γαλλογερμανικός άξονας, έστειλαν ηχηρότατο μήνυμα διά της σιωπής και της αποχής τους. Εάν λάβουμε υπ' όψιν τούτη την αδιαφορία σε συνδυασμό με την άνοδο των ακροδεξιών και εθνικιστικών κομμάτων πανευρωπαϊκά, συμπεραίνουμε ότι η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με σοβαρούς κλυδωνισμούς ενότητας και μακροημέρευσης. Η προσπάθεια που είχε ως αφετηρία τη δεκαετία του '50 και έθετε σαφείς στόχους την ένωση των ευρωπαϊκών κρατών με σκοπό τη διασφάλιση της ειρήνης μετά τους καταστροφικούς Παγκόσμιους Πολέμους, τη μετάδοση των δημοκρατικών και φιλελεύθερων ιδεών, καθώς και την οικονομική κυρίως αλλά και πολιτιστική ανάπτυξη των λαών, λειτούργησε στο απόγειό της, τη δεκαετία του '80, ως την ομπρέλα προστασίας των ισχυρών απέναντι στα μικρά, αδύναμα κράτη, που χρειάζονται στήριξη αλλά και ενσωμάτωση. Σήμερα στην άνισα διευρυμένη Ευρώπη των «27», εν μέσω οικονομικής κρίσης και μηδενικής ανάπτυξης, μεταναστών αλλά και πολιτιστικού αδιεξόδου, τα πλάνα φαίνονται θολά. Οι πολίτες των 27 χωρών αισθάνονται ξανά την ανάγκη επαναχάραξης της εθνικής τους ταυτότητας, αδιαφορούν για την ενότητα και την κοινή ευρωπαϊκή προοπτική και αναζητούν στους δικούς τους εσωτερικούς κόλπους τους τρόπους διαφυγής από το αδιέξοδο. Η Ευρώπη των Δημοκρατικών Διακηρύξεων και του Κοινωνικού Συμβολαίου μπορεί να ήταν πάντα μια Γηραιά Ήπειρος, δεν ήταν, όμως, ποτέ τόσο κυκλοθυμική και αφιλόξενη στις διαθέσεις της. Και αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε να μας απασχολεί πέρα από τα στενά όρια της δανεικής με ευρωπαϊκούς πόρους ευδαιμονίας μας.