Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

Η γυναίκα ως έμπνευση για έναν σύγχρονο ηγέτη

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, οι ηγέτες του δυτικού κόσμου καλούνται να εμπνευστούν από το ρόλο της γυναίκας τα δύσκολα χρόνια της καταπίεσης.

ΚΥΡΙΑΚΗ 08>03

Την προηγούμενη Τετάρτη ο πρωθυπουργός της Βρετανίας κ. Γκόρντον Μπράουν, στην ομιλία του στο Κογκρέσο, μίλησε ανοιχτά για τις αξίες που πρέπει να επανεκτιμηθούν στους χαλεπούς καιρούς της οικονομικής κρίσης. Στην προσπάθειά του να προτείνει λύσεις, έκανε αναδρομή στο οικογενειακό του ιστορικό, υπενθυμίζοντας στον εαυτό του και στο ακροατήριό του τις αρχές που του μετέδωσε ο ευσεβής, επίσκοπος πατέρας του, που αφορούν στον πλούτο και πώς αυτός πρέπει να διανέμεται, και στην καλοτυχία, ένα στοιχείο που δεν πρέπει να συνοδεύει μόνο τη ζωή των ισχυρών. Επίσης, στη μακροσκελή ομιλία του αναφέρθηκε αρκετές φορές σε έννοιες που πρέπει να διέπουν μια κοινωνία, όπως είναι η ασφάλεια και η κοινωνική μέριμνα, η δυνατότητα να καλλιεργηθούν τα ταλέντα και η ευφυΐα των νέων, παρέχοντάς τους το πλαίσιο προετοιμασίας αλλά και ανάδειξης.
Όλη αυτή η συλλογιστική του Βρετανού πρωθυπουργού, σε συνδυασμό με την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, που γιορτάστηκε χθες, έφερε στο προσκήνιο την επανατοποθέτηση του ρόλου του ηγέτη αλλά και της γυναίκας στο κοινωνικό γίγνεσθαι, ενός ρόλου που αναδεικνύει τα μητρικά χαρακτηριστικά τους συνδέοντας το παρελθόν με το μέλλον τους.

Η μητέρα ως κεντρικό πρόσωπο της οικογένειας, τα δύσκολα χρόνια της καταπίεσης λειτουργούσε ως συνεκτικός ιστός πολλών και διαφορετικών μελών, ως ασπίδα προστασίας για τα μικρότερα και πιο αδύναμα μέλη, καθώς και ως σάκος απορρόφησης των κραδασμών που επιφύλασσε η δύσκολη οικογενειακή συνύπαρξη. Ο άντρας, αυταρχικός και απόμακρος, δεν είχε τη δυνατότητα να κατανοήσει τις θυσίες και την υπομονή που χρειάζεται η ψυχική και ουσιαστική ανατροφή των παιδιών. Η μητέρα μέσα από το σιωπηλό και αφανής πρωταγωνιστικό της ρόλο αναδεικνυόταν ηγέτιδα στην επιρροή των αποφάσεων, στην ανάδειξη των καλών πλευρών της ομάδας, στη διατήρηση ενός γόνιμου πλαισίου ζυμώσεων και συνέχειας, παραγωγικότητας και ανταποδοτικότητας. Σαν μια σύγχρονη κοινωνία σοσιαλιστικού τύπου, η μητέρα έθετε το πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτενεργούσαν τα μέλη της. Η συναισθηματική της νοημοσύνη επέβαλλε την τήρηση της αντικειμενικότητας απέναντι στα παιδιά της, ακόμα και εάν στήριζε σιωπηλά όσα είχαν μεγαλύτερη ανάγκη. Μπορεί η γυναίκα εκείνων των χρόνων να βίωνε πολύ μεγαλύτερη καταπίεση σε σχέση με σήμερα, εντούτοις στο συγκριτικά περιορισμένο πεδίο δράσης της ήταν η απόλυτα κυρίαρχη.

Σήμερα η γυναίκα του δυτικού κόσμου συνεχίζει να δρα σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο. Ενώ οι δίκαιοι αγώνες της έχουν σε μεγάλο βαθμό κερδηθεί, εντούτοις εκείνη φαίνεται πιο μπερδεμένη από ποτέ. Οι ρόλοι της έχουν πολλαπλασιαστεί, δημιουργώντας της σύγχυση για την κατεύθυνση που πρέπει να πάρει. Εγκλωβίζεται μέσα στα δικά της διλήμματα, υιοθετώντας πρακτικές σκληρότητας, κυνισμού, ανταγωνισμού και αλαζονείας, έχοντας απολέσει χαρακτηριστικά των προγόνων της που σχετίζονταν με την καρτερία, την προσφορά χωρίς ανταλλάγματα και την πίστη. Ήδη το αδιέξοδό της έχει φανεί στον ορίζοντα. Η γυναίκα του σύγχρονου κόσμου εμφανίζεται ως κοινωνική απειλή και όχι ως θεραπεία.
Τα ίδια ακριβώς προβλήματα αντιμετωπίζουν και οι σύγχρονοι ηγέτες, βλέποντας το ναυάγιο στο οποίο οδηγήθηκαν μέσα από το σύνθετο φαινόμενο της οικονομικής κρίσης. Η διάρρηξη των δεσμών με το παρελθόν, η απώλεια του ελέγχου, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της πίστης σε αρχές, ιδανικά και θεσμούς, αλλά και η υιοθέτηση προτύπων που ταίριαζαν πιο πολύ σε καιροσκόπους, εκμεταλλευτές και στυγνούς εκβιαστές, είναι μερικά από τα προβλήματα που αναδεικνύει η κρίση. Η σωτηρία του καραβιού πλέον δεν απαιτεί μόνο επισκευές στο σκαρί, αλλά επιβάλλει και την αλλαγή ρότας.

Και εάν οι γυναίκες του 21ου αιώνα επιθυμούν να μετέχουν στη σωτηρία του, πρέπει να προτάξουν τα πλεονεκτήματα του ενστίκτου και της συναισθηματικής τους διαχείρισης, της υπομονής και της αλληλεγγύης, μαθαίνοντας κάτι από τις πολύπαθες γιαγιάδες τους. Και εάν οι ηγέτες επιθυμούν να εμπλουτίσουν το ρόλο τους με τα κάποτε αυτονόητα ουμανιστικά ιδανικά, πρέπει να πάψουν να είναι μόνο διαχειριστές. Πρέπει να γίνουν φιλόσοφοι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου