Άρωμα... γυναίκας

Οι μέρες και οι νύχτες από εδώ και στο εξής έχουν άρωμα πολιτικής. Ή τουλάχιστον μία essence -που θα έλεγαν και οι Γάλλοι- από αυτό που έμεινε από την πολιτική όταν πέρασε στην απόλυτη κυριαρχία των media. Αυτό όμως που αναζητείται ακόμα, στην Ελλάδα και όχι μόνο, είναι το άνοιγμα του παιχνιδιού και στα δύο φύλα. Όχι μόνο κατ’ εικόνα αλλά και καθ’ ομοίωσιν.

It’ a man’ s world

Όσο πιο πολύ παρακολουθείς τις πολιτικές εκπομπές και αποκρυπτογραφείς τον τρόπο που επιλέγονται οι καλεσμένοι στα εκάστοτε πάνελ τόσο πιο πολύ συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι ακόμα σε έναν ανδρικό κόσμο. Μπορεί οι γυναίκες που εντάσσονται πλέον στα ψηφοδέλτια του κάθε κόμματος να είναι πολύ περισσότερες σε σχέση με το παρελθόν, μπορεί να διεκδικούν ακόμα και υπουργικές θέσεις -βρισκόμαστε πάντως μακριά από τη διεκδίκηση της πρωθυπουργίας από γυναίκα-, την ίδια στιγμή όμως ο τρόπος που επιλέγονται και προβάλλονται είναι κατ’ εξοχήν ανδρικός. Αυτό σημαίνει ότι, ιδιαίτερα όταν έχουμε να κάνουμε με την τηλεόραση, η εικόνα της υποψήφιας πολιτικού μετράει πολύ περισσότερο σε σχέση με την ταλαιπωρημένη εικόνα ενός αντίστοιχου άνδρα-ογκόλιθου της πολιτικής. Στην πρώτη περίπτωση, η γυναίκα λειτουργεί σαν ένα απαραίτητο καλολογικό στοιχείο, ενώ στη δεύτερη η γνώση και η εμπειρία είναι αυτά που μετράνε, ασχέτως της εμφάνισης.

Οι τρικλοποδιές

Δεν είναι λίγες οι γυναίκες στην πολιτική που παραπονιούνται για άνιση μεταχείριση μέσα στο ίδιο τους το κόμμα. Γυναίκες με σπουδές, με γνώσεις, με προσωπικότητα, αλλά ενδεχομένως και με τσαγανό, κρίνονται πολύ αυστηρότερα και αντιμετωπίζονται με μεγαλύτερη δυσπιστία σε σύγκριση με άνδρες συνυποψηφίους τους. Αν τύχει να είναι και σχετικά εμφανίσιμες, αυτό δυσχεραίνει το ρόλο και την αποστολή τους, διότι η ομορφιά -ιδίως σε κόμματα που έχουν ρίζες στην Αριστερά- αντιμετωπίζεται με μεγάλη ενοχή, άρα και υπονόμευση.

Η παγίδα

Το γαϊτανάκι της ανισότητας δεν το γυρίζουν μόνο οι άρρενες, αλλά και όλες οι γυναίκες που πέφτουν θύματα της ανδρικής περιρρέουσας νοοτροπίας. Τα θύματα χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: στις χαριτωμένες και στις ανδρογυναίκες. Οι πρώτες -ανεξαρτήτως ικανότητας- γνωρίζουν πολύ καλά ότι η συμπαθής παρουσία τους συμπληρώνει άνετα το πάνελ, τη στιγμή που έχουν αποδεχτεί για τον εαυτό τους το ρόλο του κομπάρσου. Είναι γυναίκες που νιώθουν καλά μέσα στο ρόλο της όμορφης περιφερόμενης παρουσίας και αισθάνονται ικανοποιημένες να κρίνονται για τις πολιτικές τους θέσεις περισσότερο όταν σιωπούν παρά όταν συμμετέχουν ισότιμα στον πολιτικό διάλογο. Τέτοιες παρουσίες συναντώνται κατά κύριο λόγο στην Ιταλία, από τη στιγμή που ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι δεν χάνει ευκαιρία να θεοποιεί τη δύναμη της γυναικείας γοητείας, ακόμα και στην πολιτική.

Η δεύτερη κατηγορία είναι αρκετά προσφιλής στην Ελλάδα της ανομολόγητης ενοχής. Γυναίκες -ανεξαρτήτως εμφάνισης- που μιλούν σαν άνδρες, διεκδικούν το δικαίωμά τους στην ίση συμμετοχή με άκομψο και συχνά κυνικό τρόπο, που συμπεριφέρονται σκληρά και αποκρουστικά, θέλοντας να δείξουν με κάθε τρόπο τη λεκτική και άλλη δύναμή τους. Η εξουσία βέβαια που νομίζουν ότι έχουν δεν της γλιτώνει από το να πέσουν στην παγίδα που έχουν φτιάξει οι άνδρες για εκείνες. Διαιωνίζοντας το ανδρικό πρότυπο πολιτικής διεκδίκησης και αποποιούμενες τη γλυκύτητα και τη χάρη που είναι γενετικώς συνώνυμα της θηλυκότητας, δημιουργούν μια πολιτική περσόνα που πιο πολύ με καρικατούρα μοιάζει παρά με μια σύνθετη γυναικεία προσωπικότητα.