Οι "Πανελλήνιες" των πολιτικών

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, οι πανελλήνιες που διεξάγονται δεν αφορούν μόνο τους Έλληνες μαθητές αλλά και τους πολιτικούς και τα κόμματα.

ΣΑΒΒΑΤΟ 23>05

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε ήταν η αρχή του καλοκαιριού. Με την άνοδο της θερμοκρασίας και την υπόσχεση των διακοπών που έρχονται, οι άνθρωποι προετοιμάζονται ψυχικά και σωματικά για το τέλος του μεγάλου όγκου των χειμερινών υποχρεώσεών τους. Μέσα σ' αυτό το κλίμα της πλανεύτρας μεσημεριανής ραστώνης, του γλυκού, ανέφελου ύπνου και της θάλασσας που απλώνεται ήρεμη στη σκέψη μας και μόνο σαν προοπτική ένας μαθητής κάθεται σκυφτός πάνω από τα βιβλία του. Έχει ανοίξει διάπλατα το παράθυρό του στο πρώην παιδικό του δωμάτιο, έχοντας ακουμπήσει, για ώρα ανάγκης, το μικρό ανεμιστήρα του στην άκρη του τραπεζιού. Γυμνός από τη μέση και πάνω, φορώντας μόνο μια στρατιωτική βερμούδα, υποδέχεται τον καθηγητή που του κάνει ιδιαίτερο μάθημα, για μια γρήγορη επανάληψη εφ' όλης της ύλης την τελευταία στιγμή, λίγο πριν κριθεί... το μέλλον του. Το φως στο δωμάτιό του είναι ανοιχτό μέχρι αργά τη νύχτα, αψηφώντας την κούραση και τις δυνατότητες του νου. Ο αγώνας είναι εξαντλητικός και ο μόνος ορατός αντίπαλος για τον κάθε μαθητή είναι ο καλός εαυτός του. Αυτόν οφείλει να ξεπεράσει, κατακτώντας μια γνώση που πολύ σύντομα θα ξεχάσει, η οποία, όμως, θα του δώσει το πολυπόθητο εισιτήριο μιας ενδεχόμενης καλύτερης ζωής. Οι πανελλήνιες εξετάσεις για την πρόσβαση των μαθητών στα ελληνικά πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ είναι από τις μεγαλύτερες πηγές άγχους για αυτούς. Ίσως είναι η μεγαλύτερη δοκιμασία που υφίστανται σε ένα γενικότερο πλαίσιο ισοπέδωσης των αξιών της εκπαίδευσης και της γνώσης. Οι Έλληνες άλλωστε θα μπορούσαν να χωρίζονται σε όσους έχουν δώσει πανελλήνιες με το ισχύον σύστημα αλλά και το προηγούμενο, των δεσμών, και σε όσους έχουν τη δυνατότητα να κάνουν απευθείας τις σπουδές τους στο εξωτερικό. Οι πρώτοι έχουν υποστεί μια εξαιρετικά επίπονη προσπάθεια, μια δοκιμασία νεύρων και αντοχών, μια πάλη ενάντια στο αυθόρμητο της ηλικίας και τον προγραμματισμό της ύλης. Έχουν θυσιάσει ώρες, μήνες και χρόνια ακονίζοντας το μυαλό τους με απαιτητικές εξισώσεις, παπαγαλίζοντας θεωρίες και απομνημονεύοντας λατινικές ρήσεις και ιστορικές χρονολογίες. Μέσα από το αποσπασματικό εκπαιδευτικό σύστημα του κατακερματισμού της γνώσης οι 17άρηδες του τότε και του σήμερα ποντάρουν στο μόνο δρόμο που φαντάζει αξιοκρατικός και δίκαιος. Σ' αυτόν της εισαγωγής στα κρατικά πανεπιστήμια, διεκδικώντας μια θέση στους αυριανούς ηγέτες, στα στελέχη του μέλλοντος και στους καλύτερους επιστήμονες αυτού του τόπου, πολύ πριν ο κυνισμός και η αναξιοκρατία κάνουν την εμφάνισή τους, παραχαράσσοντας τις επαγγελματικές αξίες. Μπροστά στο όνειρο και στην καταξίωση η κάθε θυσία φαίνεται μικρή. Και για όσα παιδιά δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό η προσπάθεια έχει κερδηθεί, ασχέτως τελικού αποτελέσματος.

ΚΥΡΙΑΚΗ 24>05

Τη στιγμή που τα παιδιά αυτές τις ημέρες αγωνίζονται να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό, αναβαθμίζοντας το πνευματικό επίπεδο της χώρας και δίνοντας αξία σε έναν εκπαιδευτικό θεσμό τον οποίο πολιτικοί και συνδικαλιστές απαξιώνουν με τη στάση και τα έργα τους, υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που δίνουν αυτές τις ημέρες τις δικές τους εξετάσεις. Ένεκα προεκλογικής περιόδου, οι αρχηγοί των κομμάτων δίνουν τις δικές τους πανελλήνιες. Άσχετα από το επίπεδο προετοιμασίας τους ολόκληρη τη χρονιά, την ύλη που αφομοίωσαν, τις παραδόσεις που παρακολούθησαν και τη συνέπειά τους, αυτές τις ημέρες καλούνται να εγκαταλείψουν την καλοκαιρινή ανάπαυση, παρά το ζεστό κλίμα, και να επιδοθούν σε συνεχείς περιοδείες, απόδειξη του επικοινωνιακού και πολιτικού τους στόχου. Η επαφή με τους ανθρώπους της περιφέρειας, οι ομιλίες που πραγματοποιούν εκεί, η μετάδοση των αρχών αλλά και των θέσεών τους, όπως και η επιθυμία τους για την κατάκτηση της κορυφής ή μιας αξιοπρεπούς θέσης στην ψήφο του λαού αποτελούν το διαβατήριο εισαγωγής τους στην επόμενη Βουλή, είτε βρίσκεται στην Ευρώπη είτε στην Αθήνα. Και οι πολιτικοί όπως και οι μαθητές κάνουν τα δικά τους ιδιαίτερα μαθήματα. Με επικοινωνιολόγους και προσωπικούς συμβούλους μαθαίνουν τα SOS του κάθε μαθήματος και προσπαθούν να αποφύγουν τις παγίδες που κρύβουν τα... θέματα. Σε αντίθεση, όμως, με την πλειονότητα των Ελλήνων μαθητών, οι πολιτικοί δεν τρέφουν καμία εκτίμηση στο θεσμό των δικών τους εξετάσεων. Δεν πιστεύουν κατά βάθος στην αξιοκρατία, στην ειλικρινή και τίμια προσπάθεια ούτε σέβονται τον συνυποψήφιό τους. Σύρονται εξ ανάγκης στην αρένα των προεκλογικών διεκδικήσεων, έχοντας κάνει άπειρες απουσίες ουσιαστικής πολιτικής προσφοράς και προετοιμασίας και προσπαθώντας να καλύψουν τα κενά τους λίγο πριν από το κόψιμο του νήματος. Σκαρφίζονται επικοινωνιακές κινήσεις εντυπωσιασμού της τελευταίας στιγμής, χρησιμοποιούν τσιτάτα αντί πολιτικού λόγου, αντιγράφουν τον κακό τους εαυτό, απαξιώνοντας τη γοητεία και την ουσία της προεκλογικής εκστρατείας. Και ενώ είναι οι μόνοι φορείς που θα έπρεπε να επενδύουν στην ομαδική προσπάθεια και στο συλλογικό καλό, καλλιεργούν τον ατομισμό, την ιδιοτέλεια και τον καιροσκοπισμό εις βάρος κάθε τίμιας προσπάθειας. Κάτω από αυτό το πρίσμα η μεμονωμένη προσπάθεια των Ελλήνων μαθητών, ενώ πραγματοποιείται με κίνητρο την ατομική εξέλιξη του καθενός, είναι τόσο συγκινητική, που λαμβάνει διαστάσεις κοινωνικής προσφοράς και ηθικής καταξίωσης.