Μια νίκη με κάθε τίμημα

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, μήπως έχουμε χάσει ως έθνος την έννοια της προσπάθειας, επιθυμώντας τη νίκη με κάθε τίμημα;

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 20>02

Την προηγούμενη εβδομάδα παρακολουθώντας τρία διαφορετικά γεγονότα -την τελετή ανάδειξης του τραγουδιού της Eurovision, μια προεκλογική κοπή πίτας υπουργού της ΝΔ αλλά και την απονομή βραβείων ολυμπιονικών από τον υπουργό Πολιτισμού κ. Αντώνη Σαμαρά- συνειδητοποίησα πόσο στρεβλά τοποθετούμαστε απέναντι στις προσπάθειες που απαιτεί ένα νικηφόρο αποτέλεσμα.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε ανακαλύψει τη χαρά της πρωτιάς. Μετά από πολλές δεκαετίες στην αφάνεια, σκαρφιστήκαμε την πατέντα να ερχόμαστε πρώτοι. Με αφετηρία τον υπέρλαμπρο και μέχρι πρότινος ασήμαντο διαγωνισμό της Eurovision, οι καπετάνιοι αυτού του τιμονιού έψαξαν να βρουν τρόπους να ξανανακτήσουν τη χαμένη αυτοπεποίθηση ενός έθνους που είχε να ζήσει στιγμές «ανάτασης» από το ιστορικά βροντερό «Όχι». Γι' αυτό και μάλλον ρίχτηκαν στη μελέτη των προδιαγραφών που θα μας έφερναν μια τέτοια πολυπόθητη νίκη. Αυτές οι προδιαγραφές δεν σχετίζονταν φυσικά με τη βελτίωση της μουσικής μας παράδοσης ή την επένδυση στην καινοτομία, ούτε με την τόλμη του πειραματισμού, στην ουσία και στην προώθηση ενός ελληνικού μουσικού στίγματος που θα έδινε ώθηση στις εσωτερικές καλλιτεχνικές διεργασίες αλλά και θα τόνωνε το τουριστικό κεφάλαιο. Όχι· αυτές οι προδιαγραφές σχετίζονταν με την αντιγραφή ξένων διαστρεβλωμένων προτύπων, τη συρραφή τραγουδιών που θα είχαν λίγο από μπουζούκι, λίγο από λατέρνα (και λίγο από τζατζίκι), την εμφάνιση νέων, όμορφων και σέξι «θεαματατζήδων», που ασχέτως εάν ξέρουν να τραγουδάνε, σίγουρα όμως κατέχουν από λίκνισμα. O στόχος είναι πάντα ένας και αυτός: η νίκη. Μια πρωτιά που θα μας βγάλει από το χάος της ανωνυμίας και της εθνικής κατρακύλας. Ασχέτως με την πορεία που μεσολαβεί, άσχετα με το τι επικρατεί στο μουσικό και καλλιτεχνικό πεδίο της χώρας, όταν έρχεται η στιγμή της Eurovision δεν δεχόμαστε τίποτα λιγότερο από την πρωτιά. Γι' αυτό και παρά τους χαλεπούς καιρούς, τα 2/3 των εσόδων της κρατικής τηλεόρασης φτάνουν δεν φτάνουν για τα promo tours του εκάστοτε «εθνικού» καλλιτέχνη. Άλλωστε, ο πήχης σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια έχει τοποθετηθεί ψηλά, οπότε φανταστείτε τα πανηγύρια που θα κάνει ο μουδιασμένος ελληνικός λαός εν μέσω οικονομικής κρίσης τη βραδιά της Eurovision, όταν το όνομα της Ελλάδας θα ακουστεί(;) στα πέρατα του κόσμου.

ΣΑΒΒΑΤΟ 21>02

Την ίδια, άλλωστε, συνταγή δοκίμασαν και όλοι οι φορείς με το μέχρι πρότινος άγουρο αθλητικό μας σύστημα. Όσοι παρακολουθούσαν τους Ολυμπιακούς Αγώνες τις δεκαετίες του '80 και του '90 θα θυμούνται την ανυπαρξία Ελλήνων αθλητών σε κλασικά αθλήματα, όπως είναι ο στίβος. Κάποια δειλά-δειλά βήματα γίνονταν τότε με την κολύμβηση και τα ομαδικά αθλήματα, όπως είναι το μπάσκετ, που όμως και σε αυτά οι αθλητές τους ποτέ δεν έφτασαν μέχρι τα σκαλιά του βάθρου.
Και ξαφνικά το τοπίο άλλαξε. Εκτός από το νέο αίμα που εισέρρευσε σε κάθε λογής αθλήματα, τις ελληνοποιήσεις αθλητών από τα Βαλκάνια αλλά και τη μεγαλύτερη κρατική χρηματοδότηση που γνώρισε ο ελληνικός αθλητισμός στην ιστορία του, ήρθαν επιτέλους και τα πολυπόθητα ολυμπιακά μετάλλια. Όμως, κανείς ποτέ δεν αναρωτήθηκε πώς μπόρεσε ξαφνικά μια χώρα χωρίς σπουδαία αθλητική παράδοση, χωρίς κουλτούρα και υποδομές, να κοιτά στα μάτια αθλητές με μεγάλη ιστορία σε αθλήματα όπως είναι ο στίβος, η άρση βαρών και η ενόργανη. Η κοινωνία δεν αμφισβήτησε ποτέ πώς έρχονταν αυτά τα μετάλλια, διότι η ελληνική κοινωνία δεν θέλει να ξέρει όσα της είναι στενόχωρα. Η επιθυμία της για επίπλαστη χαρά και μεγαλειώδη νίκη είναι μεγαλύτερη από την ουσία και το παίδεμα της προσπάθειας που απαιτείται για έναν αθλητή που θέλει να ξεχωρίσει με την αξία του. Και όπως συνηθίζει να γυρίζει την πλάτη της σε αθλητές που έχουν κοπιάσει έντιμα αλλά δεν είδαν την καταξίωση της πρόκρισης, έτσι γυρνά και την πλάτη της σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε αγαπά το δρόμο της προσπάθειας χωρίς να επιζητεί πάνω του τη χρυσόσκονη μιας κλεμμένης νίκης.

ΚΥΡΙΑΚΗ 22>02

Θα φανταζόμασταν ότι ύστερα από όσα βίωσε ο ελληνικός λαός στις φωτιές του προπερασμένου Αυγούστου, τα απανωτά σκάνδαλα, τις αποπομπές υπουργών και τις εξεγέρσεις του Δεκεμβρίου δεν θα υπήρχε κανείς να τρέξει πλέον να ακούσει την «προεκλογική» ομιλία ενός βουλευτή ή ενός υπουργού. Ότι οι εποχές του '80, της πόλωσης και της λαϊκής συσπείρωσης θα είχαν παρέλθει ανεπιστρεπτί μπροστά στην ολική απομυθοποίηση της βαρύτητας των ηγετών μας. Ότι κανένας δεν θα πειθόταν με προκατασκευασμένους τάχα μου πύρινους λόγους για μια στήριξη εκ νέου «στο κόμμα που θα συνεχίσει την προσπάθεια» ή θα φέρει πάλι την ξαναζεσταμένη «Αλλαγή». Ότι οι μάσκες θα είχαν πέσει, και μόνο οι Απόκριες θα μας θύμιζαν το φτωχό μας παρελθόν σε κομπασμούς και αρχοντοχωριάτικα παινέματα. Ότι οι «Μεγάλοι Άνδρες» θα ήταν πλέον concept εκπομπής ιδιωτικού καναλιού, δανεισμένης από τη Βρετανία, αφού κανένας δεν υπάρχει πλέον να συγκαταλεγεί στο σύγχρονο πάνθεον των Mεγάλων.
Για μία τελευταία όμως φορά θα άξιζε να στηρίξουμε έναν πολιτικό μόνο και μόνο για την προσπάθεια που θα κατέβαλλε, ακόμα και χωρίς ορατό αποτέλεσμα. Θα άξιζε να του δώσουμε την πολιτική του ευκαιρία μόνο και μόνο επειδή διαθέτει στοιχειώδη αντανακλαστικά κατανόησης της κοινωνίας. Αυτός, θα άξιζε την ψήφο μας, αρκεί να υπήρχε.

Αντ' αυτού, συρρέουμε ακόμα σε ομιλίες επιβραβεύοντας και χειροκροτώντας ανδρείκελα της πολιτικής· για τα οποία δεν πιστεύουμε ότι μπορούν να φέρουν μια ουσιαστική κοινωνική νίκη, αλλά επενδύουμε στη δύναμή τους για ρουσφέτια.
Αυτή είναι η μόνη ικανότητα που αναγνωρίζουμε στον Έλληνα πολιτικό. Γι' αυτό άλλωστε και στις επόμενες εκλογές θα στηρίξουμε όσους μπορούν να εξασφαλίσουν και σε μας την πρωτιά χωρίς την προσπάθεια.