Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

Πειράματα με παιδιά


Ένα reality με παιδιά σκαρφίστηκαν αυτήν τη φορά οι Βρετανοί για να πειραματιστούν τηλεοπτικά και να πλουτίσουν εμπορικά.

Η επιθυμία τους να εξακριβώσουν κατά πόσο υπάρχουν οι συνθήκες για να δημιουργηθούν από νωρίς παιδιά-ενήλικοι ικανά να ζήσουν και να καταμερίσουν τις εργασίες χωρίς εποπτεία και συναισθηματική επιβεβαίωση βυθίζεται μπροστά στο μέγεθος της διαστρέβλωσης του μυαλού που κουβαλούν μερικοί γονείς για χάρη της αναγνωρισιμότητας.

Ένα νέο βρετανικό reality σε 4 μέρη ξεκίνησε χθες το βράδυ στις 9 μ.μ. στο Κανάλι 4 και ήδη έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων. Η σύλληψη του παιχνιδιού μοιάζει αρκετά με τη φόρμουλα του «Big Brother». Αυτήν τη φορά, όμως, αντί για ενηλίκους, το σπίτι-στούντιο θα φιλοξενεί παιδιά.

«Αγόρια και κορίτσια μόνα»

Με αυτό τον τίτλο η παραγωγή του ριάλιτι συγκεντρώνει 10 αγόρια και 10 κορίτσια, ηλικίας 8 έως 11 ετών, σε αγροικίες στην Κορνουάλη για δύο εβδομάδες, προκειμένου να ζήσουν εκεί χωρίς γονεϊκή κηδεμονία και επιτήρηση. Σε διατήρηση όλων των κοινωνικών στερεοτύπων, τα κοριτσάκια με την είσοδό τους στο σπίτι αρέσκονται στο να ψήνουν κέικ, ενώ τα αγόρια παίζουν μπουγέλο και τρώνε γλυκά και πατατάκια. Το πείραμα-τηλεπαιχνίδι επιθυμεί να καταδείξει σε ποιο βαθμό τα παιδιά μπορούν σε αυτές τις ηλικίες να ζήσουν αρμονικά και σε πλήρη συνεργασία, χωρίς γονείς. Ή κατά πόσο ο απαιτητικός σύγχρονος τρόπος ζωής ωρίμασε τα παιδιά πρόωρα. Φυσικά, τα παιδιά εισέρχονται στο παιχνίδι με τη σύμφωνη γνώμη των κηδεμόνων τους.

Ο μύθος του ορφανού

Η φαντασίωση του παιδιού να μεγαλώνει χωρίς οικογένεια τοποθετείται σύμφωνα με την εξελικτική ψυχολογία και την ψυχανάλυση στα αναγκαία, δομικά χαρακτηριστικά της πορείας του προς την εξατομίκευση, την ανεξαρτησία και τέλος την ενηλικίωση. Άλλωστε, στο φαντασιακό κόσμο του παιδιού η απώλεια των γονιών -και ιδίως του γονέα του ίδιου φύλου με εκείνο- προϋποθέτει μια ασυνείδητη πράξη φόνου, προκειμένου να κατακτήσει τα προνόμια εκείνου και να τοποθετηθεί στη θέση που εκείνος έχασε.

Δεν είναι λίγες οι φορές που ο κόσμος της φαντασίας τρεφόταν από τους μύθους και τα παραμύθια, δημιουργώντας το ιδανικό πλαίσιο προβολής όλων αυτών των ασυνείδητων ενστίκτων. Παραμύθια του Άντερσεν, όπως «Το κοριτσάκι με τα σπίρτα», και των αδερφών Γκριμ, όπως «Η Χιονάτη», «Ο κοντορεβυθούλης», «Ο Χάνσελ και η Γκρέτελ», αλλά και έργα όπως ο «Όλιβερ Τουίστ» του Καρόλου Ντίκενς ασκούν μεγάλη επίδραση στην παιδική ψυχή, ενώ δρουν προς την κατεύθυνση της εκτόνωσης του παιδικού απωθημένου και της τελικής διατήρησης της οικογενειακής θαλπωρής, αφού σε μια διαφορετική περίπτωση η ζωή στον έξω κόσμο φαντάζει σκληρή και αδυσώπητη.

Οι αντιδράσεις

Πολύ νωρίς τα παιδιά που έλαβαν μέρος στο τηλεπαιχνίδι, όπως ήταν αναμενόμενο, άρχισαν να τσακώνονται. Κάποια αγόρια προσπάθησαν να απομονώσουν και να μειώσουν κάποια άλλα, ενώ οι ζήλιες και οι αντιπάθειες εκτονώνονταν με φωνές και σωματικές επιθέσεις. Το πιο σύνηθες πρόβλημα, όμως, που ανέκυψε ήταν η επιθυμία των παιδιών, ιδίως των αγοριών, να ξαναγυρίσουν στους γονείς τους, βάζοντας τα κλάματα και ζητώντας από την παραγωγή να τα αφήσει να φύγουν. Η τάξη και το οικογενειακό πλαίσιο της ασφάλειας και της καθοδήγησης ήταν αυτά που τους έλειπαν περισσότερο.

Πολλοί συντάκτες βρετανικών εφημερίδων αναρωτιούνται σε τι και ποιον θα ωφελήσει αυτό το reality, ενώ το πιο ανατριχιαστικό είναι ότι οι ίδιοι οι γονείς πίεσαν τα παιδιά τους να λάβουν μέρος, και αυτό αποδεικνύεται από τις συμμετοχές, που ξεπέρασαν τις 200.

Απ' ό,τι μπορούμε να συμπεράνουμε, η τηλεόραση έχει την ελευθερία να πειραματίζεται βάζοντας στο μικροσκόπιο τις ζωές όλων, ανεξαρτήτως ηλικίας και ευπαθούς κοινωνικής ομάδας στην οποία εντάσσονται. Το ερώτημα, όμως, είναι γιατί τα μεγαλεπήβολα εμπορικά τους σχέδια βρίσκουν ανταπόκριση...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου