Το αέναο ρουσφέτι

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, η νοοτροπία του ρουσφετιού είναι κάτι σαν την Ελλάδα.
Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά.

25.09.09

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Μπορεί οι νέοι, σύμφωνα με τις μετρήσεις της AGB, να γύρισαν στην πλειοψηφία τους την πλάτη στις τηλεμαχίες, εντούτοις δεν είναι σε θέση να γυρίσουν την πλάτη στα κόμματα. Η ανάγκη του ανήκειν οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην ανασφάλεια της ανθρώπινης ύπαρξης. Έτσι και η ανάγκη να ανήκεις σε κάποιο κόμμα και να είσαι εγγεγραμμένος στις επίσημες λίστες του, ακόμα και εάν θεωρείται στις μέρες μας πολύ passé, προφανώς οφείλεται στη βαθιά πεποίθηση του Έλληνα ότι το κόμμα διαθέτει αυτή την τεράστια μητρική αγκαλιά, μέσα από την οποία οι πιστοί του δεν θα βρουν μόνο απέραντη κατανόηση και τρυφερότητα, αλλά και σίγουρη εργασιακή αποκατάσταση σε ένα δύσκολο και ανταγωνιστικό κόσμο.

26.09.09

ΣΑΒΒΑΤΟ

Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά το δημοσίευμα της Βασιλικής Σιούτη στην «Ελευθεροτυπία» της προηγούμενης εβδομάδας. Με έκπληξη διαβάζει κανείς, τη στιγμή που οι πολιτικοί αρχηγοί προεκλογικά μιλούν για την ανάγκη της χώρας για συμμάζεμα των κρατικών δαπανών, σμίκρυνση της Δημόσιας Διοίκησης, περιορισμό του ελλείμματος κ.ο.κ., ότι από την ημέρα που ανακοινώθηκαν οι εκλογές 55.800 Έλληνες έτρεξαν -κυριολεκτικά ποδοπατήθηκαν- για να γίνουν μέλη του ΠΑΣΟΚ. Συγκεκριμένα, οι περισσότερες εγγραφές έγιναν στα βόρεια και στα νότια προάστια, ενώ για πρώτη φορά από ιδρύσεως του Κινήματος συνολικά 156.000 μέλη πληρώνουν τη συνδρομή τους στο κόμμα, τη στιγμή που μέχρι πρότινος, ακόμα και στις ένδοξες εποχές του Ανδρέα Παπανδρέου, τα μέλη που ανταποκρίνονταν με συνέπεια στις οφειλές τους δεν ξεπερνούσαν τις 110.000.

Πώς μπορεί κάποιος να εξηγήσει αυτή την τάση; Με ποιο τρόπο μπορεί να διαβάσει κανείς τη ζέση των πολιτών να προσδεθούν στο άρμα του Κινήματος λίγο πριν από τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, που το θέλουν να βγαίνει πρώτο κόμμα; Ενώ όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πλειοψηφία των πολιτών στέκεται με δυσπιστία απέναντι στα κόμματα, δεν πιστεύει ότι υπάρχει κάποιος που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση και εμφανίζεται επιφυλακτική ως προς την άσκηση του εκλογικού της δικαιώματος, είναι δυνατόν να αναβιώνει η ένδοξη εποχή της Αλλαγής στο πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου; Ή μήπως, σαν άλλος Ομπάμα, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης κατόρθωσε ξαφνικά να συγκινήσει τους πολίτες και να τους γεμίσει με ελπίδα και όραμα για τη νέα εποχή που χαράζεται για τη χώρα;

Πολύ καλές για να είναι οι ειλικρινείς οι προθέσεις και των κομμάτων, αλλά δυστυχώς και των ψηφοφόρων. Οι δεύτερες σκέψεις που διατηρεί ο καθένας για το δικό του συμφέρον, και οι άσοι που μας επιφυλάσσουν άμα τη εκλογή τους, κρατούν τη χώρα όμηρο σε μια μικρόνοα και ξεπερασμένη λογική.

27.09.09

ΚΥΡΙΑΚH

Αυτή η αενάως διαπλεκόμενη σχέση ορισμένων πολιτών με την εξουσία και της εξουσίας με αυτούς αναπαράγει το στερεότυπο του ρουσφετιού. Η λογική είναι απλή: Γράφομαι στο κόμμα τώρα, υπολογίζοντας ότι σε λίγο θα γίνει αυτοδύναμη κυβέρνηση, για να έχω το δικαίωμα να ασκήσω τις ανάλογες πιέσεις ώστε να βολευτώ και να βολέψω ημετέρους. Βόλεμα σημαίνει στα νέα ελληνικά να διοριστώ στο Δημόσιο, σε μια θέση χωρίς πολλές απαιτήσεις, με βέβαιο μισθό, έστω και εάν μετά παραπονούμαι ότι δεν μου είναι αρκετός.Από την πλευρά του το κάθε μεγάλο κόμμα θέλει νέα μέλη, έχει ανάγκη τις συνδρομές, διαιωνίζοντας τη λογική της παροχολογίας και των υποσχέσεων, αδιαφορώντας για τις συνέπειες της εκπλήρωσής τους.
Πώς μπορεί, λοιπόν, κάποιο από τα δύο διαπλεκόμενα μέρη να απογοητεύσει το άλλο μετά την 4η Οκτωβρίου, όταν ο φίλος τω φίλω εν κινδύνοις γιγνώσκει...
Αυτοί οι 55.800 φίλοι του Κινήματος -οι οποίοι αυξάνονται με ραγδαίους ρυθμούς- δυστυχώς δεν θα μπορέσουν να ψηφίσουν κατά συνείδηση. Ας ελπίσουμε ότι οι έχοντες συνείδηση δεν θα επιλέξουν τη -μίζερη και συναινετική- αποχή.