Μια ματιά στο Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, σε καιρούς δύσκολων πολιτικών καταστάσεων και λογοκρισίας η τέχνη παρέμενε ζωντανή -έστω και μεταμφιεσμένη- στην αποστολή της: την πολιτική επαγρύπνηση, που μόνο αυτή μπορεί να στοχεύσει στο βάθος της ανθρώπινης ψυχής.
18.07.09 ΣΑΒΒΑΤΟ
Παρ' όλο που οι δυτικές κοινωνίες στον 21ο αιώνα ευημερούν (;) σε δημοκρατικά καθεστώτα, έχοντας τη δυνατότητα να εκφράσουν ελεύθερα τις πεποιθήσεις τους αλλά και να δράσουν προτείνοντας λύσεις, εντούτοις τα σύνθετα προβλήματα που ανακύπτουν κάνουν τελικά τους πολιτικούς να κοιτούν άπραγοι. Σαν να έχει ξεφύγει η διαχείριση των πραγμάτων από τα χέρια τους, μικρότεροι και λιγότερο αντάξιοι των περιστάσεων, οι πολιτικοί άνδρες αυτού του κόσμου, σαν άλλες γυναίκες του Λωτ, μένουν στήλες άλατος όταν πρόκειται για ζητήματα επίκαιρα και ιδιαίτερα απαιτητικά, όπως είναι το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, που απασχολεί όλη τη Δύση, την Αμερική, την Ασία και την Αφρική. Αντ' αυτού επιδίδονται σε μια διαρκή επικοινωνιακή άσκηση πολιτικής, αντικαθιστώντας την ουσία της πολιτικής με το κακής ποιότητας θέαμα. Ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, μεγάλος άνδρας της ηγεμονίας της εικόνας, διατηρεί το πολιτικό πλεονέκτημα της παντοδυναμίας του με τη βοήθεια της χαριτωμένης περσόνας του μπαγαπόντη, κωμικού πολιτικού που έχει υιοθετήσει προς τα ΜΜΕ, διατηρώντας σε υψηλά επίπεδα τη δημοτικότητά του. Και αυτός μπορεί να είναι η πιο τραβηγμένη περίπτωση, αλλά δυστυχώς δεν είναι η μόνη.
Τι συμβαίνει, όμως, όταν στο πεδίο άσκησης πολιτικής δεν παράγεται αληθινή πολιτική; Ποιος αναλαμβάνει αυτόν το ρόλο;
Η αποστολή της τέχνης όχι μόνο σήμερα αλλά και σε προηγούμενες ιστορικές περιόδους ήταν, μεταξύ άλλων, να ασκεί και πολιτική. Οι καλλιτέχνες, φύσεις ελεύθερες, ανεξάρτητες και πιο ευαισθητοποιημένες απέναντι στα προβλήματα του κόσμου, επωμίζονται πολύ συχνά το βαρύ φορτίο της πανανθρώπινης ψυχής. Στους ώμους τους και στην καρδιά τους συλλέγουν ενσυναισθητικά και βιωματικά τον ανθρώπινο πόνο, την αδικία και την εκμετάλλευση, την πολιτική αδράνεια, τη διπλωματία της καρέκλας και τα εγκλήματα εντός ή εκτός πολέμου και μέσα από τα δικά τους εκφραστικά μέσα γίνονται οι πρεσβευτές αυτού του κόσμου για την ευαισθητοποίηση και την επαγρύπνηση και των υπολοίπων.
Η τέχνη ξεφεύγει πλέον από τα όρια του θεάματος και γίνεται βαθιά, εσωτερική, πολεμική, πολιτική και βαθιά συνειδητοποιημένη. Το κενό που αφήνουν συνειδητά οι πολιτικοί το καλύπτουν άνευ χαρτοφυλακίου οι καλλιτέχνες.
19.07.09 ΚΥΡΙΑΚH
Το 15ο Διεθνές Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού Καλαμάτας το Σάββατο και την Κυριακή παρουσίασε μία από τις πιο συγκλονιστικές πολιτικές παρεμβάσεις. Με την παράσταση «Air Lines» της Γαλλοβιετναμέζας Ea Sola (φωτό) ξετυλίχθηκε στα μάτια ενός υποψιασμένου και μη κοινού ανάγλυφα και γλαφυρά το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, της ανθρώπινης ύπαρξης που βολεύει τους ισχυρούς αυτού του κόσμου να θεωρείται παράνομη και να κοστίζει λιγότερο και από μια κατσαρίδα. Μέσα από τη συμβολοποίηση του χορού, της μουσικής αλλά και τη ρεαλιστική περιγραφή ενός συγκλονιστικού ντοκιμαντέρ της ίδιας της καλλιτέχνιδας, η Sola καταθέτει μέσα στο πλαίσιο αυτού του φεστιβάλ μια μεγάλη κραυγή, που απευθύνεται προς όλες τις πλευρές. Μια κραυγή αφύπνισης για όλους εμάς που θεωρούμε κεκτημένο την ασφαλή ζωή, το καθαρό νερό, τις ιατροφαρμακευτικές υπηρεσίες, τη δημοκρατία, την ασφαλισμένη εργασία και τα δικαιώματα. Και μια κραυγή οργής και καταδίκης απέναντι στα παιχνίδια των πολιτικών και των ισχυρών κρατών σε βάρος των χωρών του Τρίτου Κόσμου και στην καταλήστευση των πόρων τους. Όταν θα συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε καλά γιατί ζούμε εις βάρος κάποιων, τότε θα αντιληφθούμε το μερίδιο της ευθύνης μας. Και όταν θα αρχίσουμε να σκεφτόμαστε αντί να βλέπουμε παθητικά, τότε θα κατανοήσουμε σε τι έγκλημα συναινούμε.