Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα

Η τηλεόραση τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου λόγω της θλιβερής επικαιρότητας μπήκε ξαφνικά σε εντατικούς ρυθμούς. Οι φωτιές που κατέκαψαν τη βορειοανατολική Αττική έδωσαν τροφή στην πεσμένη τηλεθέαση του μήνα των μαζικών διακοπών. Χωρίς να παραβλέπουμε τη σημαντική συνεισφορά των ρεπόρτερ που έτρεχαν στα πεδία των πύρινων μαχών, σχολιάζουμε τη διαχρονική στάση που κρατούν όσοι έχουν συμφέρον να εκμεταλλευτούν τα γεγονότα, είτε αυτά είναι τραγικά είτε ένδοξα.
Παραγοντίζειν εστί φιλοσοφείν
Οι περισσότεροι από τους τηλεαστέρες βγήκαν εσπευσμένα από τη βολή των τηλεοπτικών στούντιο και τη ραστώνη των διακοπών και έτρεξαν να δώσουν το δικό τους σχόλιο από το πύρινο μέτωπο. Εφοδιασμένοι με πληθώρα συναισθημάτων, λες και έγραφαν έκθεση ιδεών, δεν ξέφυγαν από τη μανιέρα του τηλεοπτικού καθοδηγητή που έχουν επιλέξει ως ρόλο για τον εαυτό τους. Ενώ οι εικόνες ήταν αποτρόπαιες και καταδείκνυαν την έκταση της καταστροφής στην κανονική της διάσταση, εκείνοι επέλεγαν να φορτίζουν περισσότερο το κλίμα διογκώνοντας την απελπισία και την ταραχή όσων παρακολουθούσαν ανήσυχοι από την τηλεόραση. Ακούσαμε τηλεδημοσιογράφους να στρέφονται ενάντια στην ανεύθυνη κυβέρνηση, επιλέγοντας να κάνουν αντιπολίτευση τη στιγμή της συλλογικής απώλειας, από ένα τηλεοπτικό μέσο που λειτουργεί κατά παράδοση έτσι και αλλιώς ως αξιωματική αντιπολίτευση. Είδαμε άλλους να λαϊκίζουν, συνηθισμένοι από τον τρόπο που έχουν χτίσει καριέρες, κάνοντας λόγο για τα παιδάκια που πεθαίνουν, εννοώντας τα δέντρα, που τα άκουσαν να κλαίνε, μπερδεύοντας τη δημοσιογραφία με τη λυρική ποίηση. Είδαμε ολόκληρα δελτία ειδήσεων εξοικειωμένα στον κιτρινισμό να επενδύουν τα ρεπορτάζ τους με μουσική που σου σηκώνεται η τρίχα, λες και είχε ανάγκη η θλιβερή πραγματικότητα από λίγη παραπάνω χιτσκοκική ατμόσφαιρα. Το θρίλερ που εξελισσόταν δεν λάμβανε τέλος, όταν, για την ανάγκη της τηλεθέασης, η πύρινη καταστροφή μετατράπηκε σε ένα ριάλιτι χωρίς σταματημό, με μια κάμερα να καταγράφει όλη μέρα και όλη νύχτα καρέ-καρέ τα δάση που καίγονταν.
Τα ολυμπιακά αποκαΐδια
Ακόμα και τη στιγμή του μεγαλύτερου πόνου, μπορεί να βρεθεί μια εικόνα παράταιρη που σου υπενθυμίζει το γελοίον της ανθρώπινης φύσης. Κατά τη διάρκεια των αναγκαίων διαλειμμάτων για διαφημίσεις, το σουρεαλιστικό μέσο, που είναι η τηλεόραση, πούλαγε λίγο ακόμα από το ένδοξα ξεπουλημένο 2004. Μέσω DVD, οι τηλεθεατές ξαναθυμούνταν, με την ανάσα κομμένη για την καταστροφή της φυσικής κληρονομιάς που ήταν σε εξέλιξη, τα μεγάλα επιτεύγματα του σύγχρονου Έλληνα. Μέσα από την επανάληψη των νικηφόρων τελετών και αγώνων κατανοούσαν ότι είχε έρθει η στιγμή να αγοράσουν όλες τις μεγάλες στιγμές του αθλητισμού των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, μια στιγμή που, όπως διατείνεται το τρέιλερ, έφερε την Ελλάδα στο βάθρο των νικητών. Ειρωνικό, μιας κακής συγκυρίας, το σχόλιο που ξεπηδούσε σε όσους βρήκαν την ψυχραιμία να κάνουν το συσχετισμό.
Η Ελλάδα, που ξεπουλήθηκε από κάποιους για να φιλοξενήσει δυσβάστακτους Αγώνες, που χρεώθηκε για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα ολίγων, που έγινε αντικείμενο παρακολούθησης παραβιάζοντας αρχές και δημοκρατικά δικαιώματα, που εγκατέλειψε την ολυμπιακή κληρονομιά στο έλεος της αδιαφορίας, που ντόπαρε τα παιδιά της με αναβολικά και ψεύτικα όνειρα, που γαλούχησε από τηλεοράσεως με την πεποίθηση ότι οι Αγώνες είναι παραπάνω από αναγκαίοι, αυτή τη στιγμή βρίσκεται σαν ένα καμένο δάσος την επόμενη ημέρα μιας ολικής πυρκαγιάς. Ερημωμένη, φτωχή, άνυδρη και μαύρη, στέκει αμήχανη απέναντι σε όσα της συμβαίνουν. Ανίκανη να διαχειριστεί τα παρασιτικά και αειθαλή όρνια που γυρνάνε πάνω από το κεφάλι της, πολιτικούς, τηλεδημοσιογράφους, παράγοντες της Νομαρχιακής και Τοπικής Αυτοδιοίκησης, νοοτροπίες και αυθαιρεσίες, σκύβει το κεφάλι απέναντι στο στρατηγό άνεμο εν μέσω πυρκαγιάς, ελπίζοντας ότι θα είναι ίσως ο μόνος που έστω και έτσι θα τη λυτρώσει.